Een deel van de familie Biegstraaten doet aan Geocaching. Daarvan zeg ik altijd dat het schat zoeken voor volwassenen is. Normaal als je de fiets pakt is meestal het doel om een rondje te rijden, of gezellig wandelen met de hond of in het bos. Een beetje doelloos is dat wel, omdat een mens meestal geneigd is om dezelfde route te lopen. Daar is laats ook een onderzoek naar gedaan met als uitkomst dat als je mensen volgt in een bos, dat dan de route meestal hetzelfde. Dat is met een hond nog erger. Het blijkt dat de hond bepaald hoe zijn begeleider loopt. Wie laat nu wie uit! Honden zijn er op uit om de geursporen van hun voorgangers te volgen. Hierdoor lopen honden meestal hetzelfde rondje en dus hun begeleiders ook.
Mooi wordt dat weergegeven in dacht ik de aflevering Ontspanning van de VPRO : Nederland van boven. Op het internet zijn deze films te bekijken.
Dat geocaching doorbreekt ook die standaard patronen die mensen hebben. De route/cache wordt meestal uitgezet door ‘locals’, mensen die weten wat leuk is, de moeite waard om het te zien. Dit is niet een toeristische attractie, maar gewoon een bijzondere plaats. Dat maakt geocaching bijzonder.
Vandaag stonden we midden op de Hulshorster zand. Ziet Wilma op zo’n twintig meter afstand een vos lopen.
Maar ook ooit eens bij de watervallen van Co geweest in de Ardennen. Dan kom je op een plek die alleen een inwoner uit de buurt weet. Op dat moment hadden we zicht op een groot stuk van die Ardennen. Het is altijd een verrassing waar je terecht komt.
Er zijn ook mindere plekken, daar hebben we het maar niet over.