In één adem heb ik hem uitgelezen. De Wereld volgens Gijp door Michel van Egmond. En ja dan ben je nu al klaar met het lezen van deze blog want dat gaat vast over voetballen, maar ook ik ben absoluut geen fan van voetballen, erger nog, ik begrijp er helemaal niets van. Hoe kan je negentig minuten naar 23 mannen (vrouwen) op een grasveld kijken en dan is de eindstand 0-0. Ik denk dat voetballen pas interessant wordt als er twee of misschien wel drie ballen in het veld komen. Dan heb je tenminste een scoreverloop en zal 17-11 een normale score zijn, dan is het pas leuk.
Gijp is een bijzonder mens, hart op de tong, open en transparant. Het boek zuigt je naar binnen, in zijn denk en doe wereld, alhoewel het laatste is wat minder bij hem. Het boek begint al met de opmerking dat hij in een lachstuip schiet op het moment dat hij hoort hoe goed zijn vorige boek verkoopt. Zelfs mensen die normaal gesproken het lezen van de menukaart in de Shoarmatent al een opgave vinden, lezen dit boek. Wat maakt het lezen zo bijzonder: als buitenstaander lijkt het alsof je zelf aan die tafel zit, of naast hem op de bank. En het relativeringsvermogen is bijzonder en zo menselijk. Een klein stukje dan: ‘Ben je gelukkig, ondanks alles wat er is gebeurd?’ vraagt Cath Luyten. René antwoord met: ‘Ja. Omdat dit ook bij het leven hoort. En omdat het heel gek zou zijn om te denken dat dit soort dingen mijn huisje voorbij zou gaan. Toch?’
Waar ik werk zie je dit ook, we sukkelen maar door. Iedere wijziging wordt gezien als een belemmering, dus wordt zo veel mogelijk geweerd. Ik startte mijn opdracht met de opmerking tegen mijn collega’s dat de rol die je nu hebt over een paar jaar niet meer bestaat. Een mens is tot meer in staat dan je denkt, vaak wordt dat ingegeven door een dramatische wending in je leven, maar je zou ook vandaag, nu, kunnen beginnen door weg te blijven van de angst en positief de wereld in te kijken.