Afgelopen zomer heb ik een nieuwe fiets gekocht. Zo’n hybride met 27 versnellingen en waarbij de verlichting automatisch aangaat. En je hoort geen dynamo omdat deze in de naaf zit … kortom een heerlijk karretje.

In september zijn we op vakantie geweest en hebben we onze mountainbikes meegenomen. Deze hebben achter op de auto  2379 kilometer afgelegd, maar in Italië, fiets één ongeveer 300 meter en fiets twee 15 kilometer waarin 2300 hoogte meters in zat, inclusief een verloren GPS apparaat en een schitterende vlucht gemaakt over mijn fiets heen omdat de fiets opeens stil stond en ik nog doorging. Ik heb nu nog last van elleboog en knie. Misschien is een fotootje op z’n plaats.

Gisteren stelde ik aan mijn vrouw voor om op de mountainbike naar mijn werk te gaan. Dat is 23 kilometer in het kortste geval. Zij vond het niets in het donker, want ja, ik ga dan net zo vroeg weg als ik met de auto ga, dus rond 6:30 het donker in. Met dat verhaal en de vakantie-ervaring in het achterhoofd was ze niet razend enthousiast. Zij stelde voor om met de hybride met 27 versnellingen waarbij het licht automatisch aangaat, te gaan.

Dus vanochtend goed gekleed de deur uit. Omdat het zo vroeg was heb ik dat gisteren allemaal klaargelegd. Shirt aan, trui aan, en wind werend jack aan. Nou dat heb ik geweten, met mij hybride met 27 versnellingen waarbij het licht automatisch aangaat, de Berg van Amersfoort op. Dan heb ik niets aan al die versnellingen want ik krijg het enorm warm.  Normaal doe ik dat in wielrenkledij, én ik zou rustig aan doen. Zoiets moet je vooral tegen mij zeggen, trui uit gedaan en verder gereisd.

Normaal zou het me niet opvallen, maar ik heb me verwonderd over de wachtlichten bij een fietsstoplicht. In Amsterdam hebben ze daar een teller in het voetgangerslicht, dat is tenminste duidelijk en telt af. Maar in Zeist verdenk ik de busmaatschappij van beïnvloeding van de verkeerslichten. Dat wachtlicht liep lekker terug, en ik verwachte dat ik vrij snel kon verder kon gaan fietsen met hybride met 27 versn.. (ja, ja nu weet ik het wel). Dan gebeurt er iets bijzonders want één lampje bleef constant knipperen. Het wachtlicht was op de helft en verder ging het niet. Ja en dan roep je het over je af, dat er illegaal door rood wordt gereden. Na 3 minuten stilstaan had ik het door, want nadat de bus was gepasseerd, liep het wachtlicht verder. De bus beïnvloedt echt het stoplicht.

Tijdens de drie minuten had ik tijd zat om, om me heen te kijken. Toch fascineerde dat wachtlicht. Ik kon het namelijk niet goed zien. Om dat wachtlicht, trouwens om ieder stoplicht, zit een zonneklep zodat je op afstand kan zien welk licht er schijnt, zonder inval van het zonnelicht. Maar ik stond al een tijd stil en moest ieder keer om een hoekje kijken, want die zonneklep zat in de weg.

Dus ik kreeg geen betrouwbare informatie en ik kon het ook nog niet goed zien. Dan vraag je je af wat cruciaal is aan de informatie van het wachtlicht: de laatste secondes, immers dan wil je al gaan gas geven met je hybride met 27 versnellingen. Waarom draait zo’n licht dan niet met de klok mee waarbij dan de laatste lampjes wegtikken aan de rechterkant in plaats van de linkerkant (achter de klep).

Waar kan ik mijn idee kwijt ?

Afgelopen zes jaar heb ik me een beetje Steve Jobs gewaand. De manier waarop ik in een warm bad heb mogen doen, waar mijn opdracht voor stond, was buiten iedere proporties, in één woord geweldig. Geen enkele dag ben ik met lood in mijn schoenen naar mijn werk gegaan. Is iets wat ik, tot nu toe op één week na, mijn werkzame leven niet heb gedaan. Jobs rule: Do what you love.

Ik heb allerlei doelen uitgezet. Dat doe ik trouwens nog steeds. Sommige doelen zijn een stap te ver en is natuurlijk te veel van het goede. En ja … idealen mag je hebben. De mensen om je heen vinden dat je met beide voeten op de grond moet blijven staan. Zijn dat dan de mensen die niet een stip op de horizon hebben, de half leeg denkers.  Dromen mag toch … Jobs rule: Put a dent in the universe

Alleen door te combineren, te proberen en om je heen te vragen, vallen de puzzel stukjes op zijn plaats. Daar heb je dan wel die ander voor nodig. In het land der blinden is één oog koning. Dat is leuk voor even, maar op het moment dat je niet wordt gehoord, dan ben je de verliezer. Het is de manier om erkent te worden om iets neer te zetten, mensen die dan in je geloven heb je dan nodig. Stapje voor stapje bereik je dan je doel. Jobs rule: Make connections of zoals hij dat anders noemde was Connecting the dots.

Om het niet te verliezen probeerde ik wel alles in de hand te houden, dat kost uiteindelijk heel veel energie, kom je gehavend uit de wedstrijd. Ik ben wel zo’n type die wil controleren en het liefst alles in de hand wil houden. Het laatste jaar werd ik gedwongen om zaken los te laten, bijna kwaadschiks. Dan realiseer je dat het niet nodig is om alles in de hand te willen houden. Er zijn mensen die mijn werk gewoon oppakken, ook als ik er niet ben. Er zijn nog wat zaken die ik wil loslaten, maar dat komt nog wel. Belangrijk daarin is dat je eenmaal gedane verplichtingen ook na moet komen. De wereld van vrijwilligers wordt helaas steeds kleiner. Jobs rule: Say no to 1,000 things

Als je niet achter je product staat, dan zal het nooit wat worden, verras mensen. Volgens mij heb ik altijd achter mijn ideeën gestaan. Laatst zei iemand nog tegen me dat ik heel standvastig was in mijn idee. Zo zou het worden en niet anders. Iedere keer als ik dan mensen laat zien wat ik heb bedacht en leg ook uit wat de gedachte achter het product is, zijn ze vol bewondering. Meer van: “…. had ik dat maar bedacht … “. Als mensen daar een opmerking over maken, dan geeft dat een warm gevoel. Jobs rule: Create insanely different experiences

Het is natuurlijk ook je product verkopen. Ik had daar wel moeite mee. Ik denk op deze manier en probeer mensen te overtuigen, meestal met techniek. Maar niet iedereen is technisch aangelegd, dat realiseer ik niet altijd. Mijn dochter is de Elevator Pitch aan het leren, om haar product, ze is Grafisch ontwerper, te kunnen verkopen. Ik kan nog wat van haar leren maar ik moet er wel iets mee doen. Jobs rule: Master the message

Jobs rule: Sell dreams, not products. Ik heb gezocht naar standaardisatie in alles wat ik tegenkom. Standaard lijkt niet flexibel, en misschien is dat ook wel zo. Dit is een van de regels van Jobs die ik graag zou willen nastreven. Het is natuurlijk heel mooi, maar uiteindelijk ben ook ik er om de klant te helpen in het halen van zijn doelen. De klant heeft ook dromen.

Steve is de hemel in geprezen, het Algemeen Dagblad, heeft een stuk geschreven waarin ook de mindere kant van Steve is belicht. Bij hem was het ook vallen en opstaan. Dit beschrijft Walter Isaacson ook in de biografie over Jobs. Dan schrijf ik ook nog een stuk gerelateerd aan Steve Jobs. Het moet niet zo zijn dat we daar moe van worden, maar als je eenmaal een succesverhaal hebt, dan verkoopt dat gewoon ook beter. Ik waardeer Steve Jobs ten zeerste, mede ingegeven door de media.

Dus ook ik heb mijn keerzijde, ik heb geprobeerd de zeven regels van Jobs te reflecteren. 5 uit 7 is niet gek. Alle gekheid op een stokje. Dit was een nul meting, als ik dit over een jaar doe zullen de hazen anders lopen. Waar mij het wel om gaat is dat je moet kunnen dromen. Leef je droom, doe wat je graag zou willen, dat maakt je leven een stuk makkelijker.

Tweeten

Wat doen we? Gaan we vanavond sporten? Ja, maar dan niet pumpen. We kunnen ook een rondje lopen, frisse neus halen.
uhhhm, ja, kan ook, dan een cache.
Na het eten moet er natuurlijk eerst worden afgeruimd en afgewassen. Tanden poetsen en dan weg denk ik dan.
Oh, ja wel een cache op internet zoeken. Ondertussen zie ik Alfons bezig met de WII, een nieuw spel Kuifje. Even uit proberen.
Heb je al een cache? Uitgeprint?
Nee, mee bezig…
Goh, ik krijg al zin in koffie. Maar laten we nu toch eerst maar gaan.
Het is inmiddels 19.50 uur.
Met dikke jas en handschoenen gaan we de deur uit.
Als we 300 meter van huis zijn voelen we al lichte spetters. Terug? Nee, we laten ons niet kennen. Als we op de zoekplek komen gaat het toch wel hard regenen en dan is het ook nog donker, terwijl we punten moeten herkennen van foto’s. 2 gevonden, maar we zijn toch maar omgekeerd. Van de week nog maar eens terug. Met gloeiende wangen zitten we 10 min. Later aan de koffie.
Ach, het gaat niet om het doel, maar om de weg er naar toe.

Gisteren ben ik uit wezen eten en vanochtend mijn plas ingeleverd (getwitterd). Dat zal een feest geven bij het laboratorium. Tijdens het eten hebben we besproken wat dat toch allemaal is dat Social Media en wat dit met mensen doet.

De 90-9-1 theorie is een theorie die zegt dat in elke online community 90% van de leden toeschouwers zijn, 9% van de leden reageren actief en 1% van de leden creëert nieuwe content. Alle moeite is niet voor niets, als je dus actief bezig bent, kan je jezelf in de kaart spelen en dan praat men over je. En gaat niet om hoe men over je praat als ze maar over je praten. Het is een soort exhibitionisme die voyeurisme in de hand speelt.

Soms heb je dat nodig, tot je uiteindelijk je wonden bent aan het likken omdat de informatie bij de ‘verkeerde’ vrienden is terecht gekomen, die vervolgens je relatie op het spel zetten. Want ook dat is social media. Vroeger kregen we nog een SMS-bericht dat ‘het uit’ was … en heel vroeger liep je vriendin opeens met een ander 🙁

Het is dus een feit dat van al je ‘vrienden’ er maar een paar vrienden actief zijn. Mijn dochter heeft op oldskool Hyves, 310 vrienden. Hiervan zijn er dus 30 actief. Na MSN en Hyves is WhatsApp de enige communicatie die ze nog doet en een beetje Twitteren. Zij hoort tot de 30 actieve mensen of tot de 270 kijkers.

Echter er is nog een andere theorie. De theorie van 150 van Robin Dunbar geeft aan dat je vrienden-bereik maar maximaal 150 is (volgens zijn berekening eigenlijk 148). Dit is overigens gebaseerd op primaten, maar ja wat zijn wij anders dan een stel apen. Dus met een aantal vrienden kan mijn dochter nooit goed contact hebben.

Nee, social media is voor mij een vorm van Googelen. Met Google kom je op een heleboel sites, maar is dat de juiste. In 1995 waren het maar 18.000 web pagina’s, nu zijn het er 21.000.001 (die één is natuurlijk deze pagina). Wat zou er dan mooier zijn dat een groep mensen die je volgt, jou de juiste informatie verstrekt. En ja er zit soms troep tussen en die ‘ontvriend’ je dan.

Aan tafel gingen we daarop nog even door. Als ik naar mijn echte vrienden kijk dan zijn ze op een paar handen te tellen, daarnaast heb ik een redelijk grote familie waarmee we ook veel optrekken. Bij vrienden kan je binnen lopen zonder dat je lastig wordt gevonden. Waarmee je samen helpt met verhuizen of de stad in gaat om een borrel te drinken. En dat allemaal zonder te worden aangekeken op hetgeen je doet of ‘anoniem’ commentaar te krijgen zoals #TVOH.

En dan te bedenken dat ik gedurende deze 495 woorden de telefoon of fiets had kunnen pakken en ergens binnen kunnen lopen. Dan maar even langs de buren, misschien hebben die tijd voor mij, immers zij behoren tot mijn vriendenbereik en de deur staat altijd open voor ons. Goede buur = ook vriend.

Ooh ja, ik moet nog even bellen ….

Na mijn vakantie heb ik het boek De Vastgoedfraude gelezen. Het is fascinerend hoe dit heeft kunnen gebeuren onder ogen van heleboel partijen (geen kleine). Zonder uit de school te klappen kan ik zeggen dat de hoofdrolspeler Jan van V. op een slinkse wijze zijn weg heeft kunnen vinden in de wereld van de vastgoed. De genialiteit van Jan van V. grenst aan het onmogelijke. Een menselijk brein die op de juiste manier alle cijfertjes in zijn hoofd had opgeslagen en zeker niet aan papier had toevertrouwd.

Van V. wond wat mensen om zijn vinger en gebruikte ze als marionettenpoppen voor eigen gewin. Maar zoals ieder mens als men gretig wordt stopte Van V. niet met het eerste binnenhalen van geld, er volgt meer. Ik denk dat als hij direct was gestopt naar de eerste actie niemand ooit wat had opgemerkt en hij toch als een god in Frankrijk zou kunnen leven. Maar de Kaaymaneilanden lonkte.

Zo zie je maar dat in dit geval dat genialiteit grenst in dit geval aan gretigheid. Met genoegen heb ik het boek uitgelezen, en momenteel zit ik met een glimlach de serie Overspel van de Vara te kijken. Ik kijk nooit series … maar de parallellen met het boek zijn groots. De scriptschrijvers hebben zeker het boek gelezen.

Wat ik vandaag meemaakte is een vorm van andere genialiteit. Zo houden we ons bezig met Geocaching. Dat is een soort schatzoeken voor volwassenen (ook kinderen kunnen hieraan meedoen). Mijn mede-cachers hadden een langgekoesterde wens om een bepaalde schat te gaan zoeken. Dit was een zoektocht waarin we over twaalf kilometer een bepaalde opdracht moesten halen. De manier waarop was een aantal filmsets die door opdrachten te doen ons leidde tot het slot van de film. Normaal is het denken, creëren en finaliseren van een schat zo’n maand. De bedenker van deze opdracht heeft een jaar hier over gedaan. En de trucage ging tot grote hoogte. Met wat hulp hebben we de schat gevonden. Moe maar voldaan hebben de opdracht volbracht.

Genialiteit grenst soms aan gekheid, maar wat is deze gekheid prachtig. Geef mij maar een beetje van deze genialiteit …

 

 

Van de week voor het eerst met de scan-pas de C1000 doorgelopen. Waarom vind ik dit een verademing. Ten eerste de wachttijd bij de kassa. Die is er niet! Alles zet je gelijk in het kratje of doe je in de tas.

Dan ga je naar de betaalpaal, en snel sta je weer buiten. Geen boodschappen uit de winkelkar op de band en vervolgens weer in de kar.

Dat kon namelijk al bij de Albert Heijn, maar dat is mijn winkel niet. En de oplossing om via het internet te bestellen zoals de Albert, is te complex. Omdat je niet het juiste gevoel bij het product kan krijgen en het altijd lekker is om langs de aanbiedingen te lopen. Om het gevoel te hebben dat winkels je niet beduvelen maar het met de klant op hebben. Slaap zacht ….

Bij de kassa was het de laatste tijd toch ook niet gezellig meer. Een goedemorgen is vaak moeilijk en als ik geld bijpas om een afgerond bedrag terug te krijgen dan kijken ze me glazig aan.

Heeft dat dan te maken met de individualisering? Contact wordt niet meer gezocht, want o wee dat je wat van elkaar te weten komt, dat kan toch niet. De kassière is niet meer in geïnteresseerd in sociale prietpraat. Willen we als mensen zo min mogelijk communiceren met elkaar, bepaald door de waan van de dag gaan we door en nemen niet de ruimte om met elkaar te praten.

Als we naar de sportschool gaan zien we dat het heel belangrijk is om meer te doen dan alleen de sportoefening. De sportklassen vind ik dan ook het leukste. Na het sporten met elkaar praten is heel waardevol en ondanks dat er geen alcohol wordt geschonken worden we soms weggestuurd omdat de eindtijd is bereikt.

Afgelopen vrijdag was mijn vrouw ook naar de winkel, ook snel met de scanpas: “mij zien ze niet meer bij de kassa-rij …. ” waren haar woorden. Staat ze vervolgens een half uur te praten met een vriendin, de reden dat ze uit elkaar gingen waren de bevroren producten. Zo heb je ook niets aan een scanpas.

Van de week Jamie’s Oliver 30 minuten gekocht en vandaag eruit gekookt.

Dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Op pagina 21 stond de uitleg wat je nodig hebt om die 30 minuten te halen. Hij geeft aan wat er nodig is zoals ovenschalen, houten snijplanken en verschillende soorten messen.

Wij naar Ikea om het deel wat we nog niet hadden daar te halen. De jongste dochter ging ook mee, en die heeft ons als een stel dwazen zien ronddolen. Natuurlijk werden we hartelijk door haar uitgelachen. Kopen een boek met mooie plaatjes, maar de kans dat we er wat uit gaan koken is nihil. Uiteindelijk een halve kar vol voor nog geen honderd euro, afgesloten met een bezoek aan de snackcorner voor een hotdog met frisdank voor weer geen geld, €1,25. Daar hebben we nog een half uur over gepraat dat er mensen zijn die dagelijks hun ontbijt bij Ikea nuttigen.

Om 18:40 ben ik begonnen met koken. Drie van de vier zaken hebben we ingekocht. Het toetje achterwege gelaten. We hebben geen keukenmachine, maar een staafmixer. Dit was de uitdaging om in een klein potje kerstomaten, amandelen, basilicum en knoflook een staafmixer te steken. Eerst de amandelen, knoflook en  een paar kerstomaten, toen basilicum en weer wat kerstomaten en toen de laatste twee kerstomaten. Wat een toestand maar walgelijk lekker over de pasta.

Dit gelardeerd met IJsbergsla, de rucola was over datum en bedorven, en chiabatta met tijm en zeezout, was een perfecte combinatie. Het boek gaat dus niet voor de sier de kast in, maar gaan we vaker gebruiken.

Om 19:20 stond het op tafel. Dus één gang minder, tien minuten langer en een volle vaatwasser. #vakerdoen

 

Zo, daar gaat ie dan. Natuurlijk ben ik niet de eerste Nederlander en natuurlijk is dit de zoveelste Blog, maar ik wil niet achterblijven. Waarover wil ik dan wat schrijven. Hoeveel tijd gaat het me kosten (steeds minder), tegenwoordig kunnen we gewoon tekst inspreken, dus het wordt ook steeds makkelijker. Misschien worden dan de typefouten er ook gelijk uitgehaald. Schrijven over de zin en onzin om me heen, veelal geïnspireerd door het internet, wat ik meemaak met vrouw en kinderen, of gewoon op straat, onderweg.

Maar familie ! We kunnen ook een gezamenlijk doel hebben door deze website te vullen met verhalen en zaken die leuk zijn en ons alles aangaan dus als je wilt meedoen … stuur dan een mail via het contact formulier.

Over typefouten gesproken: Lange URL’s. Je weet wel van die zinnen die dan een website naam moeten worden. Zo heeft de SNS-bank de volgende http://www.ikwilnurenteopmijnbetaalrekening.nl. Als ik dit in type komt er gelijk zo’n kriebeltje onder de tekst omdat de spellingscontrole dit niet kent. Dit is gewoon een te lange zin en degene die dit heeft bedacht is niet goed bij zijn hoofd. Op het moment dat je het intypt vergeet je snel een letter, de website wordt niet gevonden en dan is de lol al over en ga je niet meer verder zoeken.

Niet handig dus. Overigens ben ik op deze site protestlid 7798 geworden.
Maar je kan toch ook een directe verwijzing doen vanuit de website van de bank? Of Twitteren via een verkorter URL. Is overigens niet aan te raden want http://bit.ly/oc5hsM is ook niet te onthouden.

Dus reclamemakers, hou het simpel, je weet wel Pavlov …. en ook mijn ABN-Amro rekening wil ik gewoon rente.