Een paar weken geleden heb ik een nieuwe auto in ontvangst genomen. Ik heb de mogelijkheid om een leaseauto te nemen en maak daar ook gebruik van. Dit met tegenstanders die zeggen dat een leaseauto veel te duur is. Ja ze hebben gelijk als je uitgaat van de kosten van een auto zonder afschrijving mee te nemen. Als je dat doet dan ben je voor een gemiddelde auto gauw een euro of 300 tot 400 kwijt per maand. Dan heb je het nog niet eens over de gratis benzine die ik krijg, waar ik voorlopig geen kosten over betaal.
Waar wil ik heen. Ik heb nu een kleinere auto in de lagere bijtelling. Dat scheelt gauw een 150 tot 200 euro per maand in de bijtelling. Geld die je direct in de zak steekt. Nu geeft mijn vrouw het direct uit, want ja, ook hier geldt de Stelling van Murphy. Je leeft naar je portemonnee. De auto zwalkt over de weg, want hij is 300 kilo lichter, heeft een hoger zwaartepunt, is minder een limousine (maar rijd veel harder), kan je benen achterin minder kwijt (daar zit ik toch nooit).
Maar op een bepaald moment zie ik reclame voor me van die lachende man in die Panda (linkje), ik reed ook met dezelfde grijns op mijn gezicht, echter na een maand is dat laatste in de reclame me ook overkomen.
In onderstaand verhaal herken ik me wel en jij ? Dus niet zelf geschreven, maar het zal deels wel rusten op waarheid.
Het domste baantje wat ik ooit heb gehad heb ik precies 2 dagen volgehouden. Toen werd ik ontslagen.
Ik was 16 en hoewel het woord ‘nerd’ nog niet was uitgevonden, hing ik al mijn vrije uren bij de homecomputers van de V&D en Dixons. Daar probeerde ik samen met andere slungels m’n eerste softwareprogrammaatjes te bouwen. Ik was niet te stoppen. Uiteindelijk werd het zo gek dat ik tijdens de lessen Duits in m’n schrift met een balpen regels sourcecode zat te schrijven. Dat jaar haalde ik voor Duits een 3.
Door die fanatieke liefde voor programmeren had ik geld nodig om nieuwe computerboeken te kopen. Internet was er nog niet. En dus rolde ik ’s ochtends om 8:00 uur mijn warme bed uit, smeerde snel zes boterhammen en haastte me op de fiets door de kou naar Apeldoorn-Zuid, naar de snuifbus. Jawel; de snuifbus.
Iedereen die in de snuifbus werkte stond ‘s ochtends buiten slappe koffie te drinken uit witte plastic bekertjes. En dan om negen uur precies ging de deur van de vrachtwagen open en klommen wij naar binnen, ieder naar ons eigen hokje. Daar zat ik dan op een hardhouten stoel aan een minuscuul werkblad met daarboven drie roestvrijstalen buizen, die elk waren afgesloten met een klep. Onder elke buis zat een knopje.
Af en toe klonk er een bel. Dan deed ik het klepje van elke buis open en snoof de lucht op die eruit kwam. Mijn taak was dan om op het knopje te drukken van de buis die het ergste stonk. Zo kon de ingenieur voorin de truck mooi zien hoe vies wij snuivers de lucht in pak ‘m beet Rotterdam Rijnmond vonden. Als wij na twintig keer verdunnen nog steeds allemaal rotte eieren roken, was het niet goed! Daarmee leverden de snuivers een mooie bijdrage aan de luchtkwaliteit in de Randstad. Alleen ik niet.
Ik was verkouden. Binnen anderhalve dag had de computer door dat mijn neus dermate slecht werkte, dat ik uit de groep werd gegooid. Ik probeerde nog beterschap te beloven…
Nu, decennia later, zou ik willen dat ik de productiviteit van mijn medewerkers zo snel, effectief en vooral ook objectief in kaart kon brengen. En mijn eigen productiviteit, niet te vergeten! Kennis is macht. Een goede analyse van productiviteit helpt je om dingen te fixen en bottlenecks op te lossen. Maar daarvoor heb je dan wel eerst informatie nodig over wat je eigenlijk doet met je tijd.
En zo eenvoudig als productiviteit te meten was in die vrachtwagentrailer, zo ingewikkeld is het in een modern bedrijf. Even overleggen, de telefoon opnemen, een paar e-mailtjes beantwoorden, een hoofdstuk schrijven voor een rapport, nadenken over de strategische koers voor 2013 – voor je het weet is je dag voorbij.
De beste manier om te zien waar je tijd verdwijnt is twee weken fanatiek tijdschrijven. Gewoon in een spreadsheet, helemaal niet zo ingewikkeld. Alleen ken ik letterlijk niemand die graag zo’n urenboekhouding bijhoudt voor zichzelf. Maar met twee weken échte data kun je snel zien waar winst valt te behalen, welk werk je überhaupt niet meer zou moeten doen en wat je prima zou kunnen uitbesteden.
En als je toch bezig bent – schrijf dan niet alleen de start- en eindtijd op, maar geef jezelf ook een cijfer voor je humeur en je concentratie.
De analyse van die cijfers is leuk en letterlijk goud waard. Heel jammer dat je er eerst even twee weken super dom werk voor moet doen. Maar in elk geval stinkt het niet …..
Iedere week wordt een van onze vuilnisbakken geleegd. Dit wordt in Amersfoort gedaan door de ROVA. Dit is een commercieel bedrijf wat niet is gelieerd aan de gemeente Amersfoort, echter als trouwe sponsor van de gemeentelijke belastingen is er ergens een koppeling met de ROVA. Misschien heeft de gemeente wel aandelen in ROVA.
Omdat de vuilnis niet meer in zakken zit, maar in kliko’s worden we regelmatig verrast met nieuwe inzichten. Dat zit voornamelijk in het plaatsen van de kliko’s. Er zijn al verschillende plekken toegewezen. Er is een pad gemaakt met bordjes. Deze bordjes hielden niet langs stand omdat de klikoplaats ook als parkeerplek werd gebruikt. Nu zijn er bordjes in de lantaarnpaal gehangen.
Met het maken van een pad heb je soms ook een probleem dat het aantal kliko’s niet op het pad worden gezet omdat het pad al vol is. Immers mensen zetten hun kliko neer daar waar bijvoorbeeld hun auto het dichtst bij staat. Uiteindelijk is dat ook opgelost door een brief met foto waarin wordt aangegeven op welke positie de kliko moet worden geplaatst. Dat betekent voor ons dat wij voor de deur op een stukje gras onze kliko moeten plaatsen.
Waarom is dat eigenlijk. De vrachtwagen met de vork om de kliko’s op te tillen heeft maar een beperkte marge om te manoeuvreren. De kliko’s moeten dus echt op die plek staan anders kan de vrachtwagen er niet bij. Vroeger hadden ze daar een klikorechtzetter voor, de man/vrouw die voor de vrachtwagen uitliep en de kliko’s op de juiste manier neer ging zetten. Waarschijnlijk is de klikorechtzetter of geslaagd voor zijn vrachtwagenrijbewijs of weg gesaneerd. Kijkend naar de huidige conjunctuur denk ik het laatste.
De vrachtwagenchauffeur moet het dus in zijn eentje doen. Maar of dat effectief is weet ik niet. Vanwege procesverbetering en opvoeding heeft hij op zijn bijrijdersstoel labels liggen die je in hotels zit met Do not disturb erop, maar dan met een aantal vrije regels. Regelmatig wordt zo’n label met geschreven tekst opgehangen.
Zo heb ik mijn auto maarliefst vijf minuten even voor de deur staan. De vrachtwagenchauffeur had ruimte zat. Belt hij aan, echter vanwege privé omstandigheden kon ik niet opendoen. Even later loop ik naaar de deur en ziet dat hij druk bezig is om een label te beschrijven. Hij ziet mij en komt de auto uitzetten en behandeld me alsof ik al jaren de auto voor de deur zet en dat hij er al jaren last van heeft.
Ik heb hem aangehoord. Maar eigenlijk is het gek. Het kost hem meer tijd, eind van de dag 1300 in plaats van 1600 kliko’s omdat hij druk is met schrijven. Ik ga bij Rova pleiten voor de klikorechtzetter, dat waren nog eens tijden.
Een nobel streven van mijn verre neef Frans …. van harte aanbevolen.
Lieve mensen,
Niet vaak heb ik een beroep op jullie gedaan voor het kopen van een product waarin onze technologie is verwerkt, maar nu ga ik dat wel doen! We hebben jullie steun en die van jullie vrienden, familie, kenissen en wie dan ook keihard nodig. Ik hoop dat jullie de moeite zullen nemen om niet alleen ons, maar ook vele anderen te helpen. Hieronder meer hoe en wat.
Zoals velen van jullie weten, maar velen ook niet, heeft Intivation samen met het Nederlandse bedrijf Off Grid Solutions (OGS) de zogenaamde WakaWaka ontwikkeld. Intivation heeft de techniek ontwikkeld, en OGS heeft er een enorm succes van weten te maken. Het is (door een onafhankelijk testinstituut bewezen) de meest efficiente solar LED lamp ter wereld. Topdesign (verschillende prijzen gewonnen) en topkwaliteit, maar ook bereikbaar (en juist ook bedoeld voor!) mensen ‘at the Bottom of the Pyramid’.
De afgelopen zes maanden heeft de WakaWaka een enorme vlucht genomen. Mensen, bedrijven en organisaties in maar liefst meer dan 80 landen hebben belangstelling getoond en ook bestellingen geplaatst. Sommigen nog voorzichtig met een proeforder van een paar stuks, maar anderen ook met tienduizenden tegelijk. De WakaWaka blijkt te voorzien in een enorme behoefte.
Uiteraard hebben OGS en Intivation niet stilgezeten. We hebben nu een WakaWaka ontwikkeld die niet alleen een super efficiente solar LED lamp is (8 uur zon = 16 uur goed leeslicht), maar waarmee je OOK nog je mobiele telefoon kunt opladen. Zelfs je smart phone. We noemen het de WakaWakaPower. Op 12-12-12 (12 december) aanstaande kun je via twee kanalen (www.kickstarter.com en www.oneplanetcrowd.com) voorintekenen om zelf zo’n WakaWakaPower te bestellen. Altijd licht bij de hand en nooit meer een leeg mobieltje! Ik zou jullie willen vragen dit te doen!
Het bijzondere is dat we voor elke verkochte WakaWakaPower aan een Haïtiaans gezin een WakaWaka beschikbaar stellen. Waarom Haiti? Drie jaar na de mega-aardbeving bivakkeren daar nog altijd 370.000 mensen dakloos op straat –en ‘s nachts in het (gevaarlijke!) pikkedonker. Belachelijk en vrij gemakkelijk op te lossen. Ik garandeer jullie dat dit echt gaat gebeuren, dus geen sleek marketing truucs.
Mijn vraag aan jullie: bekijk even dit ‘1 minuut filmpje’ en klik dan even op www.wakawakalight.com. Dan krijg je op 12-12-12 een berichtje, een reminder dat de campagne begonnen is.
Doe je mee? Je verandert er levens mee – en misschien ook wel dat van jezelf.
Zojuist twee vazen met boeketjes gemaakt, de kamer wat opgeruimd en kaarsjes aangestoken. Nu in afwachting van mijn man om samen Sinterklaasavond in te gaan.
We vieren het al een paar jaar niet meer. Het is toch een feest voor kinderen of voor een grote groep met lootjes en gedichten. Dit doet me herinneren aan de sinterklaasavonden bij de familie Biegstraaten, toen we nog allemaal verkering hadden en spaarden voor onze uitzet. Complete poppenhuizen, piano’s, stoelen en al niet meer werden gemaakt. Lappen van gedichten, geweldig altijd. Tot diep in de nacht waren we bezig om ons door de stapel cadeaus heen te werken. En dan nog de moeite die pa en ma deden om voor iedereen een persoonlijk cadeau te vinden. Dagen waren ze op zoek naar dat ene boek, of die sjaal die op je lijstje stond. En dat dus voor 12 personen!
Natuurlijk is deze herinnering niet te evenaren en moet gekoesterd worden.
Tegenwoordig hebben we alles en weten we niet meer wat we moeten vragen. Vragen het liefst geld voor onze verjaardag zodat we zelf het juiste(grote) cadeau kunnen kopen.
Ik doe er zelf ook aan mee, want iets persoonlijks zoeken voor iemand, voor Sint, kerst of een verjaardag is er nog zelden bij.
Daarom ga ik dit jaar toch weer de boer op. Ik wil er niet in mee, het materialisme is langzaam in ons gezin geslopen.
Ik werd over dit onderwerp aan het denken gezet door wat ik zojuist las:
Janis Joplin zong ooit “freedom’s just another word for nothing left to lose” met als ruwe vertaling “vrijheid is een ander woord voor niets meer te verliezen hebben!” en dit is een grote waarheid. Veel mensen hangen aan bezit en status maar doordat ze er zo aan hangen zijn ze tevens gegijzeld door dat bezit of die status.
later volgt dit nog…
Ik kan nog steeds genieten van bezit zoals een leuke laptop, tablet, een lcd tv en interactieve televisie, maar ik realiseer me vaak dat ik dit niet nodig heb om echt gelukkig te zijn. Het voegt iets leuks toe in mijn leven maar ik kan relativeren dat ik ook met minder of zelfs zonder zou kunnen. Wanneer u in staat bent om dit soort dwangmatige dingen los te laten en het te relativeren dan ziet het leven er vaak veel eenvoudiger en gelukkiger uit.
Momenteel ben ik een PID aan het schrijven. (= project verantwoording) Dat doe ik met muziek op de achtergrond. De muziek die ik heb opgezet zijn oude LP’s (is dubbelop, LP’s zijn oud) die ik wel heb geript maar verder nog niet heb behandeld. De Korgis, waar opeens een pluisje onder de naald komt waarbij dan opnieuw het nummer Everybody’s Got To Learn Sometime, heel toepasselijk omdat mijn dochter weer haar sleutels kwijt is geraakt. Het enige album van Alison Moyet, Alf die ik vergeten ben om te draaien waardoor de naald constant aan het einde blijft tikken. En uiteindelijk M (Pop muzik). Heerlijke oubollige muziek die me even doet terug gaan naar deze periode. Een nummer daarin is bijzonder. Dat is het nummer Moderne Man-Satisfy Your Lust. Dit nummer is gebruikt volgens mij in het programma Jaargenoten van Frits Spits. Een heerlijke nummer, dynamisch, klassiek en opdwepend. Om maar te zwijgen over het nummer wat daarna komt. Patrick Cowley de achterkant van de 12″-single Menergy, staat Come On. Geweldig ….. en er volgen nog velen, Vangelis, Splitz Enz en zelfs Bolland and Bolland.
Achter wat nummers zit een hyperlink. Want ja deze wil ik je de nummers niet onthouden. Even kijken in mijn koppie, waar mijn muziekbeleving vandaan komt. Tijd om weer verder te gaan met de PID ……
Afgelopen weekend zijn we even op en neer naar Parijs geweest. Op uitnodiging van Radio538 mochten wij een concert meemaken van Armin van Buuren. We waren daarvoor ingeloot. Bussen vol met enthousiaste feestgangers hebben zich begeven naar wat later blijkt een Nederlands feestje in Disneyland. We hebben met z’n vieren de auto genomen, vrouw, dochter, haar vriendin en ik. Op het drukste moment van de dag vrijdag zijn we gaan reizen. Dat ging in Nederland nog wel goed, maar als je dan op de rondweg Antwerpen in de spits terecht komt, heb je nog wel een uitdaging.
Met avondeten mee hebben we er vijf uur en 40 minuten over gedaan om bij het hotel te komen. Het hotel hadden we twee dagen daarvoor geboekt een voorheen Etap-hotel, deze worden omgebouwd tot IBIS-budget hotels. De voorzieningen waren prima en voor 25 euro per persoon per nacht, inclusief ontbijt, is dat gewoon super.
Op naar Disneyland. Alles was geregeld, de parkeerkosten van 15 euro, de entreekosten van 66 euro en het concert van Armin van Buuren, onbetaalbaar. Als eerste hebben we wat rondgehangen in het park, een aantal attracties waren open, op de achtergrond niet die zweverige Disneysound, maar gewoon een vette beat. De een nog gevaarlijker dan de ander. De enige achtbaan waar ik in ga zitten is die van het kinder avonturenpark. Ik was gelukkig niet de enige. De vriendin van mijn dochter heeft met haar ‘parachute-landing’ de hoogtevrees op de proef gesteld.
Omdat mijn dochter mij niet wil zien dansen nemen we afscheid en spreken we af om na het concert elkaar weer op te zoeken. Onder overdreven zware beveiliging wordt Armin van de studio, waar hij een aflevering van ASOT had gedraaid, naar buiten begeleid. Dan barst het geweld los, dat was al even want Jens Timmermans heeft ons al opgewarmd. Overigens de maan scheen, was twaalf graden, prima temperatuur om in de buitenlucht te dansen. De show was gelikt, alhoewel ik verdenk dat de hele show tot in de finesse was geregeld. Het licht was op tijd, de teksten op het scherm passen precies bij de muziek, de verblindende klap licht kwam op het moment dat muziek op een climax was. En als laatste … Armin voerde een show op, draaide een rondje op het moment dat het volgende nummer werd ingestart, hij stond met zijn rug naar de muziekset, rara hoe kan dat.
Stoplicht staat al op groen
Met een toegift was het om 1.45 echt afgelopen. En niet zo’n beetje ook, in de wandeling naar de auto ging echt het licht uit en de Disneysound kwam er weer in. Logisitek is het goed geregeld. De winst zat in de prijs van het bier, € 5.50 en de snacks. Gelukkig waren de rijen lang dus dronken worden was er niet bij. Het publiek was een select gezelschap van vooral genieters, wat laatst een collega van mij zei is dat Trance iets is van eind twintig en dertigers. Het was voor mij ieder geval een goed georganiseerd feestje.
De dag daarna hebben we nog even Parijs in vijf uur gedaan. Zaterdag, zon, volle winkelstraten, in de rij voor de Eiffeltoren, doodsangsten op de tweede tour, met knikkende knieën afdalen naar de eerste.
Een deel van de familie Biegstraaten doet aan Geocaching. Daarvan zeg ik altijd dat het schat zoeken voor volwassenen is. Normaal als je de fiets pakt is meestal het doel om een rondje te rijden, of gezellig wandelen met de hond of in het bos. Een beetje doelloos is dat wel, omdat een mens meestal geneigd is om dezelfde route te lopen. Daar is laats ook een onderzoek naar gedaan met als uitkomst dat als je mensen volgt in een bos, dat dan de route meestal hetzelfde. Dat is met een hond nog erger. Het blijkt dat de hond bepaald hoe zijn begeleider loopt. Wie laat nu wie uit! Honden zijn er op uit om de geursporen van hun voorgangers te volgen. Hierdoor lopen honden meestal hetzelfde rondje en dus hun begeleiders ook.
Mooi wordt dat weergegeven in dacht ik de aflevering Ontspanning van de VPRO : Nederland van boven. Op het internet zijn deze films te bekijken.
Dat geocaching doorbreekt ook die standaard patronen die mensen hebben. De route/cache wordt meestal uitgezet door ‘locals’, mensen die weten wat leuk is, de moeite waard om het te zien. Dit is niet een toeristische attractie, maar gewoon een bijzondere plaats. Dat maakt geocaching bijzonder.
Vandaag stonden we midden op de Hulshorster zand. Ziet Wilma op zo’n twintig meter afstand een vos lopen.
Maar ook ooit eens bij de watervallen van Co geweest in de Ardennen. Dan kom je op een plek die alleen een inwoner uit de buurt weet. Op dat moment hadden we zicht op een groot stuk van die Ardennen. Het is altijd een verrassing waar je terecht komt.
Er zijn ook mindere plekken, daar hebben we het maar niet over.
Tijd voor iets nieuws of moet ik er mee stoppen. Het verhaal achter BigData.
Waar gaat het heen in de wereld van informatie. Ieder moment ontvang je informatie. Hoe ga je er mee om en wat hebben we er straks aan. Aardige bijkomstigheid: Vanaf de start van de mensheid tot 2003 hebben we 5 Exabyte (18 nullen) aan data verzameld. We doen dat nu in twee dagen ….
