Afgelopen week heb ik het hilarische boek Waarom veranderen (meestal) mislukt van Martin Appelo gelezen. Een gedragspsycholoog die op een trefzekere manier even je wereld neerzet. De puber hangende op de bank wordt het amoebe gedrag verweten maar ook je collega die zegt dat hij het altijd maar druk heeft.
Stuk uit zijn boek, beetje verbouwd:
Werkstress, prioriteiten en assertiviteit.
Hoe is het? Nou ja, druk, heel erg druk. Dit krijg je meestal te horen wanneer een kennis vraagt hoe het gaat. Waar ben je dan zo druk mee:? Er is veel te doen, er zijn deadlines te halen, vergaderingen, honderd duizend mailtjes, de reorganisatie geeft ons veel extra werk. Er is een congres in het buitenland. Leuk, maar daar ben je zomaar een aantal dagen mee kwijt. De marges zijn krap, daar zit niet vel rek in, Het gaat juist om dat extra kleine beetje meer. En daarmee ben je druk, druk, druk. Stel je voor dat je morgen een hartaanval krijgt. Of dat je door die geluidsarme betonmortelwagen wordt geplet. Wie gaat jou dan missen? Als de overlijdensadvertenties bij het oud papier liggen, hoe lang duurt het voordat ze je vergeten zijn? Wie praat er volgend jaar nog over je? Je partner, je kinderen, je ouders en wat vrienden …. Dat is het wel zo’n beetje.
En stel dat je morgen ziek wordt en het blijk heel ernstig. Je raakt invalide en komt in een karretje in een drempelloos tehuis tussen de bomen. Wie roept je dan nog dat je moet gaan haasten. Mee moet doen, winst moet maken, of die klant overtuigen. Niemand. Je wordt door het park geduwd door een paar mensen die van je houden.
Waarom doe je alsof je onmisbaar bent? Heb je het echt zo druk of loop je de hele dag ‘tussendoor’ te doen. Heb je niet genoeg tijd of stel je geen prioriteiten. Waardoor laat je je leiden? Door de commando’s van je manager, de verwachting van de anderen, of door je eigen waarden? Wie zou beter in balans zijn: de landloper die leeft van de mensen die wat in zijn hoed gooien of de manager die de hele dat losse eindjes aan elkaar knoopt?
In het datacenter vindt men alles ook even belangrijk. Wij moeten ook met spoed acteren als de toegangsapplicatie het heeft begeven, en met dezelfde spoed als een deel van de internet bankieren applicatie eruit ligt, wat wel terecht is. Maar dat klopt toch niet, beide hebben dezelfde prioriteit. Of het nu aan de applicatie ligt of aan de mens, wij stellen niet de juiste prioriteit. Stel dat je iemand bent met de innerlijke balans van een zwerver, dan heb je duidelijke prioriteiten, je zegt nee als het nodig is en je maakt van je hart geen moordkuil. Dan heb je vast geen werkstress meer.
Mensen klagen over werkstress, maar het gaat in feite over iets anders, het gaat over gewoontes die zijn ingesleten. Het is de balans tussen carrière, gezondheid en een goede relatie, maar ook de sociale druk van mensen om je heen. Alleen door duidelijk te zijn, nee is ook een antwoord, keuzes te maken, kader te stellen kan je je goed voelen. Om uiteindelijk een duurzame gedragsverandering te ondergaan. Maar vrees niet, het is maar 13% die dit lukt. Dus als je geen innerlijke druk hebt om te veranderen, als je vrouw niet mee wilt doen, als je vrienden ook niet stoppen met roken, begin er dan niet aan, het maakt je allen maar ongelukkiger