13 juli 2013, zwarte zaterdag
Om half negen ging het zwembad al open. De nacht werden we regelmatig gestoord door treinen maar ook boten op de Saône. De diesel hoorde je al van verre aankomen maar gaf toch een behoorlijke herrie. Dan wil je je wel opfrissen in een zwembad. Heerlijk het bad met z’n vieren.
Na het ontbijt met croissantjes en een baguette gaan die twee douchen en breken Wilma en Alfons de tenten af. Er is nu eenmaal een takenverdeling en daar moet je je toch wel aan houden. We hadden nog 440 km voor de boeg, maar het geld was op. Dat heb je als de camping van het type ne-pas credit card is. Weer moesten we alles bij elkaar schapen.Op zoek naar een ATM. Bij de plaatselijke boulangerie gevraagd, maar die komt aan met een baquette. Gelukkig komen we toch nog terecht bij een geldautomaat via de TomTom. De rit verliep behoorlijk chaotisch. Drukte van jewelste, allemaal Nederlanders en Belgen op de weg. Zware zaterdag is dus het moment dat heel Nederland in de auto stapt, terwijl België ook vrij krijgt.
We hadden het met Esmée en Brian te doen. De zwakke rug van Brain speelde parten. En net toen Montepellier binnen bereik was, raken ze de weg kwijt. Hadden we ze dan op moeten wachten ….
Het huis is boven verwachting. Naast dat alles erop en eraan zit is dit ook een manier om op 1200 m² je huis neer te zetten. Aan het einde van de oprijlaan ligt het huis. Olijfbossen, cipressen en krekels bepalen het landschap. Heerlijk om zo te mogen thuiskomen bij een ander en je verwelkomt voelen. De indeling in het huis is snel gemaakt. Iedereen kan immers apart slapen. Dit doen we gelukkig niet. Wilma even naar de winkels komt met niets terug, Alfons doet het ook en vindt nog ergens wat brood. We zijn gereed voor de 14de juli, het jaarlijkse festijn. Maar nu blijkt dat de winkels morgen toch ook open zijn.
Moe maar voldaan na een Uncle Ben’s maaltijd zijn we naar bed gegaan. Wat een donkerte en een stilte ……