Berlijn in drie dagen: Dag 3, Alex

Het moeilijke aan een dag qua terugreis is: de tijd. Hebben we nog tijd om iets te ondernemen! Goed op zoek naar het warenhuis waar alles te koop is, ook een olifant. In La fayette.

Rondvaart op de Spree

We moeten het nog vinden! Ik begrijp niets van die nummering van de Friederich Strasse en de voeten spelen ook een rol. Dan maar koffie en apfelstrudel aan de Spree. Een mooie rivier waar veel bedrijvigheid is. Als je om je heen kijkt zie je overal wat gebeuren. De S-baan, de Deutsche Bahn, bussen, boten, auto’s en overal mensen. We zijn in het financiële hart, maar dat maakt niet uit. Ook op dinsdag, waar in een provinciestadje weinig meer gebeurt, is het hier een bruisende massa. Heerlijk om dat mee te mogen maken. 

Opeens waande we ons in een stukje Berlijn waar alles anders is, Nikolaiviertel. Rond de gelijknamige kerk zijn voor Berlijnse begrippen pitoreske huisjes geplaatst. Een plek in de stad waar alles om je heen wegvalt, waar je even het beeld van dat bruuske Berlijn vergeet. 

De ‘echte’ oude Berlijnse muur hebben we ook gevonden. Dit is niet een betonnenkolos, maar een overblijfsel van vroegere tijden. Hier hebben we ook een cache gevonden.

Waar we nog niet zeker van waren was Alexanderplatz. In het Berlijn boek omschreven als een smakeloze omgeving van opgetrokken betonnen kolossen rond een plein. Het klopt, schreeuwende reclames van grote concerns, zoals Mediamarkt, C&A en Saturn.  (Filmpje). Maar toch weel dat kolossale van Berlijn. We winkelen nog wat in tegenoverliggend winkelcentrum waar de standaard winkels aanwezig zijn. Met een heerlijk gevoel over deze stad vertrekken we weer richting Der Hauptbahnhof. Hier nog wat gegeten, om de terugreis aan te gaan. Het is een doordeweekse dag dus wat drukker in de trein. Al snel na Hannover hebben we weer de plek met de tafel ingenomen. We zoeven verder richting Nederland en precies op schema komen we aan in Amerfoort. Het waren drie fantastische dagen.
 
En … Alex, zoals Alexanderplatz ook wel wordt genoemd, is meer een mythe dan een bezoek waard, alhoewel in Berlijn heb je het gevoel om overal te willen zijn geweest of dat nu Alex of Charlie is …. Berlijn we komen vast nog wel terug.
 

Berlijn in drie dagen: Dag 2, De Muur

De nacht gaf wat herrie, druk kruispunt en vliegverkeer. We hadden ook vol de ramen open staan. Door de ramen dicht te doen was het probleem snel verholpen. Niet eens last gehad van een verstopte neus. Het ontbijt was gigantisch. Een lekker ontbijt om de dag goed te starten. Nadat we de weg hadden gevraagd naar de Bernauerstrasse en twee rokende mensen in de lift hadden betrapt, kwamen we tot de ontdekking dat de Duitsers het niet zo nou nemen met het trekken van lijnen. Daar waar ze een boom tegenkomen trekken ze de lijn gewoon om een boom heen. Het metrostation was een stuk dichterbij dan die van gisteren. Toen waren we de weg naar het hotel kwijt 🙂

De Bernauerstrasse is een scheidslijn geweest tussen Oost en West. Hier hebben ze over een lengte van anderhalve kilometer De Muur geprojecteerd in verschillende vormen staal en stukken originele muur. Een indrukwekkend geheel waarbij je soms voelt hoe het moet zijn geweest. In het begin was er nog geen muur maar prikkeldraad. Op het moment dat men wilde vluchten werd er gewoon met scherp geschoten. Zo zie je dat toen de betonnen muur er nog niet stond dat er veel meer doden zijn gevallen. Iedere dode is er één teveel, 180 in getal, zelfs in 1989 is er nog iemand neergehaald. (Filmpje)

Projectie van Die Mauer

De Muur heeft een bepaalde aantrekkingskracht, het is lastig om te zien wat de originele stukken zijn en wat later met graffiti is bespoten. Dat is wel het nadeel, half Berlijn is een vrijstaat geworden waar iedereen maar doet en laat wat hij wil. Vuilnis ligt op verschillende plaatsen, muren volgespoten en moreel besef is erg beperkt. Het is niet slecht, maar in onze beleving kan dat een stuk beter. Op een bepaald moment hebben we gezocht naar een cache (dit is een soort van schat zoeken voor volwassenen, www.geocaching.com). De plaats, dicht bij het Friedrichs Ludwig Jahn sportpark gaf ons een onveilig gevoel. Nergens voor nodig, maar wel een feit.

De Muur is met deze anderhalve kilometer een mooi monument om nooit de separatie tussen mensen meer te vergeten. Later op de dag komen we bij Checkpoint Charlie wat in onze ogen een aanfluiting is.

Nadat we de eerste cache hadden bezocht zijn we naar West-Berlijn gegaan. De Kurfüstendamm en omgeving. Veel wordt gedaan aan verbetering van de infrastructuur en het stadsbeeld. Zo ook de Gedächtniskirche. Een kerk met een enorme historie. Vanaf 1945 is dat een standbeeld geworden van WOII omdat een deel van het dak is weggeslagen. De toren heeft het alleen overleefd. Wij komen daar en zien alleen dat woest lelijke achtkantige blokkendoos wat een kerk uit de vijftiger jaren is. De toren is verdwenen. Alsof Christies is langs geweest, is ook de toren ingepakt. Het is een semi-permanente behuizing die moet zorgen dat volgend jaar de toren er weer mooi bij staat. Pech dus. Wat ons opvalt is dat er veel oud en nieuw door elkaar staan. Het oude moet bewaard blijven, maar er staan gebouwen bij zoals Zara, helemaal opnieuw opgetrokken. Terwijl een McDonalds alleen iets aan de onderste etage mocht verbouwen. De straat is heel breed, iets wat ons opvalt in grote delen van Berlijn. Hoge gebouwen en brede straten. Niet dat gezellige, knusse van de provinciestad Amsterdam.

We draaien een bochtje om en komen midden op de filmset van Tattort, denken wij. De namen zijn genoteerd dus nog even op te zoeken. De Fasanenstrasse is een straat met stadvilla’s, grote huizen sommige wat meer naar achteren geplaatst, waar veel kunst wordt verhandeld. (Navraag vertelt ons dat de acteurs inderdaad van Tattort zijn.)

We lopen terug en krijgen trek in wat lekkers, voordat de naar de KaDeWe (Kaufhaus des Westen) gaan willen we nog wat eten. Tegen onze principes in, duiken we McDonalds in. Hadden we maar geweten wat er in KaDeWe mogelijk was. We kiezen een plek met zicht op de Tauentzienstrasse en zien allerlei mensen aan ons voorbij trekken. Ook zwervers. En wist je dat ze met een brievenbuszak de prullenbakken leegden.

Het warenhuis KaDeWe is in alles superlatieven. We nemen de lift naar de zesde etage. De traiteur is waar het omdraait. In iedere hoek is een eetgelegenheid, waar mensen ook aan tafel zitten, tot aan een Japanse keuken is vertegenwoordigd. Voor een klein prijsje kan je proeven wat lekker is, vers bereid, in de hoop dat je dit koopt. Want alles is te krijgen, nog net geen olifant als in Lafayette, maar hier kan je zelf pasta in de vorm van hoedjes krijgen. Deze hoedjes kosten dan wel negen euro per honderd gram. Lekker als je à dente wilt koken en je vergeet dat de hoedjes op staan. Maar ook de lekkerste chocolade, de duurste kledij en niet te vergeten alle parfum merken, geen één uitgezonderd, zijn aanwezig. Hadden we maar even ons broek opgehouden dan hadden we ons kunnen laven aan de heerlijke lekkernijen en de verwijderingen die we hebben meegemaakt. Wat een winkel, zo eentje die niet eens op een groothoeklens past.

Het voormalige West Berlijn is groter dan groots, knus is anders, tot je het U-station van Wittenbergplatz in gaat. Hier heeft de tijd stil gestaan. Machtig mooie authentieke hokjes waar je je kaartjes kan krijgen of versnaperingen.

We verlaten West Berlijn om terug te gaan Kreuzberg. Hier hadden we een cacheopdracht. Om daar te komen was wel bijzondere metroreis nodig. De cache zat geplakt tegen de onderkant van een vangrail bij een parkeergarage. Snel gevonden en snel gecached. Komt er na ons een ander aan die even op de fiets wil loggen. We houden hem in de gaten en zie zijn poging jammerlijk mislukken. Zou het door ons zijn gekomen.

Wat een blamage, natuurlijk kan je dat niet verwachten, maar Checkpoint Charlie is niet meer dan een komische act van een aantal Duitsers. Toentertijd moesten het Amerikanen zijn geweest. We denken mee dat hierom het feit gaat dan om de entourage er omheen. Een aangrenzende expositie geeft weer hoe het er heeft uitgezien. Het heeft wel iets weg van Cyprus. De kant van Checkpoint Charlie is niet interessant, want het gaat vooral om de controle aan de Oostduitse kant. Toen dus ook een schertsvertoning. We verlaten snel de set om op zoek te gaan naar ons favorite plein. Gendarmenmarkt. Daar waar de Franzosiche Kirche en de Deutsche Kirche staat. Op een terras aan het plein laten we ons verwennen door een glas Rotwein. Sprak ik het zo beroerd uit? En onder genot van saxofoonmuziek en een heerlijk zonnetje laten we ons verwennen.

Franzosische Kirche

Op het Gendarmenmarkt staan twee kerken, De Deutsche Dom en de Franzosische Kirche, beide protestante kerken. Deze zijn allebei gebouwd in begin 18de eeuw. We hebben geprobeerd de verschillen te zoeken, in het boek staat dat er een verschil. is. Aan de buitenkant hebben we het alleen gezien aan het beeld boven de ingang van de kerken.

De zon verdwijnt om een uur of half acht achter de grote gebouwen, voor ons om nog een rondje te maken en een tweede cache te vinden. Daarna was het tijd om te eten, een Italiaan dit keer. Niet zo bijzonder. Buiten aangekomen wilden we natuurlijk de Brandenburger Tor in volle verlichting zien. Onderdeel wat je niet mag missen. Op een magistrale manier wordt de Tor verlicht, hiervoor heb je eigenlijk een camera nodig op statief. We liepen al sinds tien uur in de ochtend rond in Berlijn, het gewicht van de bagage gaat ook parte spelen.

Deutscher Dom

In het Hotel was het snel onder de wol en slapen. Vermoeide voeten.

Berlijn in drie dagen: Dag 1, de eerste stappen

De bus naar het hotel was zo gevonden. Wat is het een immens station. Station Utrecht is er niets bij. Boven in een dubbeldekker, die de naam dubbeldekker niet mag hebben, zowel beneden als boven stond ik klem tussen vloer en plafond. De kamer was niet gereed dus we hebben een andere kamer gekregen. Een enorm grote kamer. De televisie staat zo’n zeven meter van ons vandaan waarachter de douche nog is. Heerlijk.

Holocaust Denkmal

Even ook nog gekeken of de toilet werkt. Allebei! Toen de bus naar de stad, twee haltes verder uitgestapt en de U-bahn genomen. De metro van Berlijn ziet er goed uit en brengt ons snel waar we zijn moeten om en toer rit te maken. Met dat we uitstappen komen we terecht in een showroom van de VAG-groep. Je kan gewoon op zondag een auto kopen. Maar wat voor een auto. Zo staat er een 1001 pk Bugati Veyron. Wat zal die Horst_Tappert (twitter-vriend en zeer gerespecteerde collega) jaloers zijn.

Bus 200 gaat Oost Berlijn in, en 100 gaat Westkant op. Na een rondje rijden uitgestapt omdat we alle bezienswaardigheden voorbij hebben zien komen. Terug op Unter den Linden komen we bij het Holocaust Denkmal. Een plein met 2711 betonblokken ter nagedachtenis van de 6 miljoen gevallen Joden. Aan dit plein stillen we eerst onze trek voordat we het museum ingaan.

Wat een toestand. We hebben korting kaartjes, maar om binnen te komen moet je door een metaaldetector poortje. Het lijkt Schiphol wel. Jas, de tas en zonnebril inleveren. Hebben we al betaald. Nee dus, tas weer terug. Nee Wilma heeft nog vier euro. Gelukkig.

Een imposante nagedachtenis aan iets wat nooit meer mag voorkomen. Een must voor iedere PVV-er die nog maar een keer over rassenscheiding zegt. Mooi is het contrast als we terecht komen bij de Brandenburger Tor, waar vandaag Turkse Kindertag wordt gevierd (normaal 23 april). Wegen zijn afgezet en als er ergens verbroedering is, dan is het hier wel. Na een tijdje worden we aangesproken door een welwillige Duitser. We zoeken De Muur. Daar loopt De Muur. Een aantal tegels in de straat markeren de plaats waar eerder De Muur heeft gestaan. Wrang is wel dat we deze vraag aan die man stellen terwijl hij misschien het hele drama van dichtbij heeft meegemaakt. Op naar de Reichstag. Hier kunnen we niet naar binnen, omdat we dat niet vooraf hebben geregeld. Het maakt wel dat Hitler vanuit deze omgeving zijn heerschappij over het Derde Rijk voerde. Het gebouw is zo groot dat het wel even duurde voordat het geheel op de camera staat.

Met de telefoon maak ik nog een 360 graden opname. Om mij heen liggen meer gebouwen van het Duitse parlement deels in het oude Oost-Berlijn, en ook wat in het Westen. Kijken of dit via Youtube is te upoloaden. (Filmpje)

Ik word aangesproken door een Armenier die vertelt dat zijn vader nog in de Reichstag heeft gewerkt. Sinds het 1964 al in Duitsland, inmiddels met pensioen, maar wilde gewoon zijn verhaal kwijt. Hij vertelde over zijn reizen door Europa, terwijl ik vroeg hoe hij het aanwezig zijn in Duitsland voelde. Hij antwoordde dat ondanks dat Duitsland niet zijn ‘heimat’ was, zich er wel heel prettig bij voelde.

Wat ons opvalt is wel dat er overal politie bij staat. Doorheen kijken, maar is dit wat we moeten bekopen met de  zogenaamde vrijheid. Dan hebben we het nog niet eens over de ambassades. De beveiligingen zijn enorm. Maar de gebouwen ook 🙂

Der Reichstag

Nu maar de IPAD gebruiken om een restaurant te vinden. De meegenomen reisgids bood niet voldoende soelaas. We zijn terecht gekomen in de Charlottestrasse. Rond de Berlijnse Dom, afgebrand in 1945 en pas weer opgebouwd in 1993 vinden we met gemak een restaurant, waar we nog lang napraten over de eerste dag in Berlijn. Frappant is de bloei die aan de oostkant van de voormalige muur heeft plaats gevonden. Morgen zullen we de andere zijde eens bekijken.

Voor nu, heeft Wilma de verwarming gesloopt. Het is wat warm in de douche, ben benieuwd of we morgenochtend niet het bed uit stomen.

Berlijn in drie dagen: Dag 1, de reis

Waar is mijn portemonnee? Zondagmorgen om zeven uur, terwijl we op de fiets stappen maar station Amersfoort. Dan maar de autosleutels mee om de auto te bekijken. Jammer, ligt daar toch niet. We zijn te laat en rijden het zweet op de rug. Meer omdat daar ook een redelijk zware rugzak op zit. De tweede voor vandaag, want de eerste daar scheurde bij het inpakken de rits van stuk.

Laten we maar niet de fietsen in de kelder zetten. We doen dat voor het eerste en dan missen we mogelijk de trein.

De trein is op tijd. Het ongeluk in Amsterdam met de aanrijding van twee treinen heeft geen gevolgen voor ons treinreis naar Berlijn. We stappen in, het is zo vroeg dat we overal kunnen zitten terwijl we toch een gereserveerde plek hebben. We nemen plaats midden in de wagon waar een tafeltje ons helpt met de krant te lezen. Gisteren een drukke dag gehad, toen geen tijd om de krant te lezen.

Bad Bentheim, de koppeling

De trein is een constante luchtzak vergeleken met het vliegtuig, ondanks dat de rails toch glad is, hobbel je toch heen en weer. De een valt daarvan in slaap, de ander irriteert zich aan een vuilnisbakje die trilt. Tijd voor een oplossing, bak het raam uit. Nee een papieren zakdoek doet wonderen.

De DB bezuinigt ook dus we moeten zelf op zoek naar koffie. Bij Rheine stappen we richting wagon 11, we zaten in wagon 4. Heen gaat dat wel, maar terug werden we alle kanten heen en weer geslingerd. De restaurantwagen is natuurlijk beperkt. We bestellen een koffie en wat te eten. De croissant wordt in de magnetron warm gemaakt, dat had hij niet hoeven doen. De koffie duurde nog vijf minuten, we waren de eerste, dus het ding was nog niet in gebruik. We zaten toen al twee uur in de trein.

Teruggekomen was onze plek ingenomen. Iemand vond dat hij en zijn dochter daar mocht zitten. Klopt het was ook niet onze plaats. We hebben de kranten opgepakt en zijn verplaatst. Duitsland is qua natuur niet anders dan Nederland, polderlandschappen en weilanden wisselen zich af, gelardeerd met hier en daar een klein dorpje. Sommige dorpen hebben de tands des tijds niet doorstaan. Het was niet echt inspirerend.

Even later werd de plaats waar wij eerst zaten opgeëist door een volgende koppel. De man die ons wegstuurde claimde deze plaats, wat blijkt is dat er ook nog een wagonnummer op je reisbiljet staat. Wij kijken naar de onze. Ziedaar wij zitten ook verkeerd, denken wij.  We reizen verder en hebben alle te bezoeken locaties in Berlijn uitgezocht. We zijn benieuwd.

Ook op zondagochtend, het is al middag, wordt de heroïnehond uitgelaten in de trein. Lollige Duitser: nichts gefunden?

Nee natuurlijk niet, we kunnen er maar niet aan wennen, dat Duits, maar voorlopig de komende drie dagen zullen we niet anders horen.

BIEG : webdesigner & developer

Webdesign en development is what I love best (nou ja naast mn gezin dan en mn vrienden en waarschijnlijk nog een paar andere dingen) maar goed -> ik vind het cool. Ooit begonnen met photoshop begon ik al snel mn eigen brushes te ontwerpen en kwam op een goed moment in aanraking met Flash. Geweldig pakket. Dat is nu al weer even geleden en ondertussen ben ik in jQuery gedoken. Mooi licht en luchtig en breed inzetbaar. Als “hobby” (werk?) vind ik het cool/ fascinerend om een plat design geanimeerd te krijgen. Ooit kon dat alleen netjes in Flash maar ondertussen is daar nu ook jQuery een stevig alternatief voor. Met goedkeuring van de beheerder – en de lezer – lijkt het mij een mooi idee om hier regelmatig wat te posten omtrent wat ik aan het doen ben.

Mocht je zelf met webdesign/development bezig zijn dan raad je het al natuurlijk :: mij lijkt het geweldig om dit platform daarvoor te gebruiken.

Afijn – je kan me altijd mailen op [mailme at bieg punt nl]

Cheers

BIEG

Territoriumdrift

Afgelopen vrijdag had ik een overleg. Je kent dat wel, dat zijn die vrijdagen waarbij iedereen vrij heeft, waarbij de parkeerplekken in overvloed zijn. Behalve voor die asociale auto die ik rijd. Die ligt wat lager op de weg en als je dan het parkeerdek oprijdt, zit je met gespannen bilspieren te wachten op het moment dat te trekhaak de grond raakt. Dus ik blijf liever op de laagste etage. Nu zijn er een beperkt aantal plaatsen voor de verschillende bedrijven uit het bedrijfsgebouw. Parkeerruimte genoeg dus ik zet mijn auto neer bij een voor mij onbekend bedrijf. Met het uitstappen word ik aangesproken over het feit dat ik daar mijn auto niet mag parkeren.Ik negeer de man omdat ik denk dat er plek genoeg is.

Ik had vooraf gevraagd in het kantoor of er vergaderruimte vrij was. Helaas was dat niet het geval dus ik nam het risico in een ruimte terecht te komen van iemand. In die ruimte stond een monitor zodat we tijdens dat overleg deze monitor konden gebruiken. Het liep allemaal lekker, waren ongeveer 1 uur en 40 minuten onderweg, komt er iemand binnenstormen. ‘Heb je deze kamer gereserveerd?’ stelt de man in kwestie. Ik zeg: ‘nee…’, maar onderwijl hoorde hij engels praten, dus hij dimde in. ‘Het is mijn kamer en ik wil er om 13.00 uur in.’ Tijdens het afronden zie ik de man druk in de weer om een A4-tje aan de buitenkant van de ruimte te plakken. Toen wij buitenkwamen stond erop dat dit géén vergaderkamer is! Maar achteraf gezien,  de kamer was ook niet van die man….

Terug bij mijn auto zit er een sticker op mijn ruit. Met de tekst: ‘Ik zei toch dat je de auto weg moest zetten… ‘ Nog steeds waren er evenveel parkeerplekken over als het moment dat ik aan kwam rijden. Ik heb de sticker onder zijn ruiterwisser gedaan. Dat is nou weer jammer, kwaad met kwaad vergelden.

Waarom dit bericht, ligt dat aan mij, ben ik bezig mijn territorium aan het vergroten ? Ik kom alleen maar omdat ik ergens voor ben gevraagd. Ik hou me volgens de bovenstaande heren niet aan de regels en moet me in allerlei bochten wringen om iets voor elkaar te maken. Heeft dat dan te maken met mijn tolerantie en stoïcijns zijn en maling hebben aan alle regels of zegt het iets over de ander. Het heeft bij mij tot nadenken gebracht, maar ligt het nu aan mij ?

Van Triple-A naar VOC

Het land is in rep en roer, de triple-A status ligt onder vuur. Nadat de Rabobank een herwaardering heeft gekregen door Standard & Poor, geheel op basis van externe factoren die nu wel meespelen, is de Nederlandse staat nu aan de beurt. En zeg nu zelf, over 30 jaar, hebben we het dan zo goed als dat we het nu hebben? Ik denk het niet, dat heeft te maken dat we alleen maar meer hebben gekregen in de afgelopen jaren. Waar mijn ouders nog twee maanden voor nodig hadden om een televisie of een wasmachine te kopen is dit nu een deel van een maandsalaris. Natuurlijk kan je uit het topsegment kopen, maar dan is het nog steeds niet je volledige maandsalaris.

Dit is natuurlijk wel vreemd als je klaagt naar je omgeving dat we het zo slecht hebben. In Nederland is het verschil tussen arm en rijk anders dan in andere landen. Sommige mensen leven op de armoede grens, maar hebben meest van de tijd een fatsoenlijk dak boven hun hoofd.

En dan vragen we zelfs aan opkomende landen om de Eurozone te steunen terwijl wij in Europa een gemiddeld BNP hebben van € 30.000 per inwoner, terwijl Brazilië, China resp. India een BNP hebben van € 11.000, €7.500 en € 3.400. Wat een waanzin als dus Het is om je voor te schamen alsdus Wim Boonstra in het FD.

Dus dat wij een beetje minder moeten doen, moet kunnen. Dan starten we als eerste met meer thuiswerken. De belasting van de snelwegen kan daardoor omlaag, de uitstoot van CO2 ook. We besparen daardoor een hoop. Dan lijkt het alsof we weer terug gaan naar de Middeleeuwen. Dat was ook de periode van het thuiswerken. De handel stond in de voorkamer en het kopend publiek kwam gewoon langs. Nu waren het aantal reiskilometers begin vorige eeuw op een mensenleven maar acht kilometer. Dus er werd helemaal niet meer gereisd, dan handel je alleen met de buren.

Weer terug naar de Middeleeuwen of eigenlijk de 17de eeuw. De Gouden eeuw met de VOC. Terug naar die situatie van piraterij, berovingen en overheersingen. Dan stichten we nieuwe kolonies, dan kunnen we al onze grieven maar ook ideeën uiten. Nederland als oppermachtig land. Volgens mij past dat niet meer bij ‘Den Hollander’. Of toch wel, we zijn creatief, innoveren nog steeds, en hebben iets van koopvaardij nog steeds in ons, maar ook de ander een loer te willen draaien. We moeten het wel blijven doen !!

Wachtlicht

Afgelopen zomer heb ik een nieuwe fiets gekocht. Zo’n hybride met 27 versnellingen en waarbij de verlichting automatisch aangaat. En je hoort geen dynamo omdat deze in de naaf zit … kortom een heerlijk karretje.

In september zijn we op vakantie geweest en hebben we onze mountainbikes meegenomen. Deze hebben achter op de auto  2379 kilometer afgelegd, maar in Italië, fiets één ongeveer 300 meter en fiets twee 15 kilometer waarin 2300 hoogte meters in zat, inclusief een verloren GPS apparaat en een schitterende vlucht gemaakt over mijn fiets heen omdat de fiets opeens stil stond en ik nog doorging. Ik heb nu nog last van elleboog en knie. Misschien is een fotootje op z’n plaats.

Gisteren stelde ik aan mijn vrouw voor om op de mountainbike naar mijn werk te gaan. Dat is 23 kilometer in het kortste geval. Zij vond het niets in het donker, want ja, ik ga dan net zo vroeg weg als ik met de auto ga, dus rond 6:30 het donker in. Met dat verhaal en de vakantie-ervaring in het achterhoofd was ze niet razend enthousiast. Zij stelde voor om met de hybride met 27 versnellingen waarbij het licht automatisch aangaat, te gaan.

Dus vanochtend goed gekleed de deur uit. Omdat het zo vroeg was heb ik dat gisteren allemaal klaargelegd. Shirt aan, trui aan, en wind werend jack aan. Nou dat heb ik geweten, met mij hybride met 27 versnellingen waarbij het licht automatisch aangaat, de Berg van Amersfoort op. Dan heb ik niets aan al die versnellingen want ik krijg het enorm warm.  Normaal doe ik dat in wielrenkledij, én ik zou rustig aan doen. Zoiets moet je vooral tegen mij zeggen, trui uit gedaan en verder gereisd.

Normaal zou het me niet opvallen, maar ik heb me verwonderd over de wachtlichten bij een fietsstoplicht. In Amsterdam hebben ze daar een teller in het voetgangerslicht, dat is tenminste duidelijk en telt af. Maar in Zeist verdenk ik de busmaatschappij van beïnvloeding van de verkeerslichten. Dat wachtlicht liep lekker terug, en ik verwachte dat ik vrij snel kon verder kon gaan fietsen met hybride met 27 versn.. (ja, ja nu weet ik het wel). Dan gebeurt er iets bijzonders want één lampje bleef constant knipperen. Het wachtlicht was op de helft en verder ging het niet. Ja en dan roep je het over je af, dat er illegaal door rood wordt gereden. Na 3 minuten stilstaan had ik het door, want nadat de bus was gepasseerd, liep het wachtlicht verder. De bus beïnvloedt echt het stoplicht.

Tijdens de drie minuten had ik tijd zat om, om me heen te kijken. Toch fascineerde dat wachtlicht. Ik kon het namelijk niet goed zien. Om dat wachtlicht, trouwens om ieder stoplicht, zit een zonneklep zodat je op afstand kan zien welk licht er schijnt, zonder inval van het zonnelicht. Maar ik stond al een tijd stil en moest ieder keer om een hoekje kijken, want die zonneklep zat in de weg.

Dus ik kreeg geen betrouwbare informatie en ik kon het ook nog niet goed zien. Dan vraag je je af wat cruciaal is aan de informatie van het wachtlicht: de laatste secondes, immers dan wil je al gaan gas geven met je hybride met 27 versnellingen. Waarom draait zo’n licht dan niet met de klok mee waarbij dan de laatste lampjes wegtikken aan de rechterkant in plaats van de linkerkant (achter de klep).

Waar kan ik mijn idee kwijt ?

Leef je droom

Afgelopen zes jaar heb ik me een beetje Steve Jobs gewaand. De manier waarop ik in een warm bad heb mogen doen, waar mijn opdracht voor stond, was buiten iedere proporties, in één woord geweldig. Geen enkele dag ben ik met lood in mijn schoenen naar mijn werk gegaan. Is iets wat ik, tot nu toe op één week na, mijn werkzame leven niet heb gedaan. Jobs rule: Do what you love.

Ik heb allerlei doelen uitgezet. Dat doe ik trouwens nog steeds. Sommige doelen zijn een stap te ver en is natuurlijk te veel van het goede. En ja … idealen mag je hebben. De mensen om je heen vinden dat je met beide voeten op de grond moet blijven staan. Zijn dat dan de mensen die niet een stip op de horizon hebben, de half leeg denkers.  Dromen mag toch … Jobs rule: Put a dent in the universe

Alleen door te combineren, te proberen en om je heen te vragen, vallen de puzzel stukjes op zijn plaats. Daar heb je dan wel die ander voor nodig. In het land der blinden is één oog koning. Dat is leuk voor even, maar op het moment dat je niet wordt gehoord, dan ben je de verliezer. Het is de manier om erkent te worden om iets neer te zetten, mensen die dan in je geloven heb je dan nodig. Stapje voor stapje bereik je dan je doel. Jobs rule: Make connections of zoals hij dat anders noemde was Connecting the dots.

Om het niet te verliezen probeerde ik wel alles in de hand te houden, dat kost uiteindelijk heel veel energie, kom je gehavend uit de wedstrijd. Ik ben wel zo’n type die wil controleren en het liefst alles in de hand wil houden. Het laatste jaar werd ik gedwongen om zaken los te laten, bijna kwaadschiks. Dan realiseer je dat het niet nodig is om alles in de hand te willen houden. Er zijn mensen die mijn werk gewoon oppakken, ook als ik er niet ben. Er zijn nog wat zaken die ik wil loslaten, maar dat komt nog wel. Belangrijk daarin is dat je eenmaal gedane verplichtingen ook na moet komen. De wereld van vrijwilligers wordt helaas steeds kleiner. Jobs rule: Say no to 1,000 things

Als je niet achter je product staat, dan zal het nooit wat worden, verras mensen. Volgens mij heb ik altijd achter mijn ideeën gestaan. Laatst zei iemand nog tegen me dat ik heel standvastig was in mijn idee. Zo zou het worden en niet anders. Iedere keer als ik dan mensen laat zien wat ik heb bedacht en leg ook uit wat de gedachte achter het product is, zijn ze vol bewondering. Meer van: “…. had ik dat maar bedacht … “. Als mensen daar een opmerking over maken, dan geeft dat een warm gevoel. Jobs rule: Create insanely different experiences

Het is natuurlijk ook je product verkopen. Ik had daar wel moeite mee. Ik denk op deze manier en probeer mensen te overtuigen, meestal met techniek. Maar niet iedereen is technisch aangelegd, dat realiseer ik niet altijd. Mijn dochter is de Elevator Pitch aan het leren, om haar product, ze is Grafisch ontwerper, te kunnen verkopen. Ik kan nog wat van haar leren maar ik moet er wel iets mee doen. Jobs rule: Master the message

Jobs rule: Sell dreams, not products. Ik heb gezocht naar standaardisatie in alles wat ik tegenkom. Standaard lijkt niet flexibel, en misschien is dat ook wel zo. Dit is een van de regels van Jobs die ik graag zou willen nastreven. Het is natuurlijk heel mooi, maar uiteindelijk ben ook ik er om de klant te helpen in het halen van zijn doelen. De klant heeft ook dromen.

Steve is de hemel in geprezen, het Algemeen Dagblad, heeft een stuk geschreven waarin ook de mindere kant van Steve is belicht. Bij hem was het ook vallen en opstaan. Dit beschrijft Walter Isaacson ook in de biografie over Jobs. Dan schrijf ik ook nog een stuk gerelateerd aan Steve Jobs. Het moet niet zo zijn dat we daar moe van worden, maar als je eenmaal een succesverhaal hebt, dan verkoopt dat gewoon ook beter. Ik waardeer Steve Jobs ten zeerste, mede ingegeven door de media.

Dus ook ik heb mijn keerzijde, ik heb geprobeerd de zeven regels van Jobs te reflecteren. 5 uit 7 is niet gek. Alle gekheid op een stokje. Dit was een nul meting, als ik dit over een jaar doe zullen de hazen anders lopen. Waar mij het wel om gaat is dat je moet kunnen dromen. Leef je droom, doe wat je graag zou willen, dat maakt je leven een stuk makkelijker.