Dag 1, heenreis
Waar is mijn portemonnee? Zondagmorgen om zeven uur, terwijl we op de fiets stappen maar station Amersfoort. Dan maar de autosleutels mee om de auto te bekijken. Jammer, ligt daar toch niet. We zijn te laat en rijden het zweet op de rug. Meer omdat daar ook een redelijk zware rugzak op zit. De tweede voor vandaag, want de eerste daar scheurde bij het inpakken de rits van stuk. Laten we maar niet de fietsen in de kelder zetten. We doen dat voor het eerste en dan missen we mogelijk de trein. De trein is op tijd. Het ongeluk in Amsterdam met de aanrijding van twee treinen heeft geen gevolg voor ons treinreis naar Berlijn. We stappen in, het is zo vroeg dat we overal kunnen zitten terwijl we toch een gereserveerde plek hebben. We nemen plaats midden in de wagon waar een tafeltje ons helpt met de krant te lezen. Gisteren een drukke dag gehad, toen geen tijd om de krant te lezen. De trein is een constante luchtzak vergeleken met het vliegtuig, ondanks dat de rails toch glad is, hobbel je toch heen en weer. De een valt daarvan in slaap, de ander irriteert zich aan een vuilnisbakje die trilt. Tijd voor een oplossing, bak het raam uit. Nee een papieren zakdoek doet wonderen.
De DB bezuinigt ook dus we moeten zelf op zoek naar koffie. Bij Rheine stappen we richting wagon 11, we zaten in wagon 1. Heen gaat dat wel, maar terug werden we alle kanten heen en weer geslingerd. De restaurantwagen is natuurlijk beperkt. We bestellen een koffie en wat te eten. De croissant wordt in de magnetron warm gemaakt, dat had hij niet hoeven doen. De koffie duurde nog vijf minuten, we waren de eerste, dus het ding was nog niet in gebruik. We zaten toen al twee uur in de trein.
Teruggekomen was onze plek opgeheven. Iemand vond dat hij en zijn dochter daar mocht zitten. Klopt het was ook niet onze plaats. We hebben. Kranten opgepakt en zijn verplaatst. Duitsland is qua natuur niet anders dan Nederland, polderlandschappen en weilanden wisselen zich af, gelardeerd met hier en daar een klein dorpje. Sommige dorpen hebben de tands des tijds niet doorstaan.
de plaats waar wij eerst zaten werd opgeëist door een volgende koppel. De man die ons wegstuurde claimde deze plaats, wat blijkt is dat er ook nog een wagonnummer op je reisbiljet staat. Wij kijken naar de onze. Ziedaar wij zitten ook verkeerd. We reizen verder en hebben alle te bezoeken locaties uitgezocht. We zijn benieuwd. Ook op zondagochtend, het is al middag, wordt de heroïnehond uitgelaten in de trein. Lollige Duitser: nichts gefunden? Nee natuurlijk niet, we kunnen er maar niet aan wennen, dat Duits, maar voorlopig de komende drie dagen zullen we niet anders doen.
Dag 1
De bus naar het hotel was zo gevonden. Wat is het een immens station. Camp Nou is er niets bij. Boven in een dubbeldekker, die de naam dubbeldekker niet mag hebben, zowel beneden als boven zat ik klem. De kamer was niet gereed dus we hebben een andere kamer gekregen. Een enorm grote kamer. De televisie staat zo’n zeven meter van ons vandaan waarachter de douche nog is. Heerlijk.Even ook nog gekeken of de toilet werkt. Allebei! Toen de bus naar de stad, twee haltes verder uitgestapt en de U-bahn genomen. De metro van Berlijn ziet er goed uit en brengt ons snel waar we zijn moeten om en toer rit te maken. Met dat we uitstappen komen we terecht in een showroom van de VAG- groep. Je kan gewoon op zondag een auto kopen. Maar wat voor een auto. Zo staat er een 1001 pk Bugati Veyron. Wat zal die Horst_Tappert jaloers zijn.Bus 200 gaat Oost Berlijn in, en 100 gaat Westkant op. Uiteindelijk maar uitgestapt omdat we alle bezienswaardigheden voorbij hebben zien komen. Terug op Unter den Linden komen we bij het Holocast Denkmal. Een plein met 2711 betonblokken ter nagedachtenis van de 6 miljoen gevallen Joden. De honger wordt gestild en zijn het museum ingegaan. Wat een gehannes. We hebben korting kaartjes, maar om binnen te komen moet je door een metaaldetector poortje. Het lijkt Schiphol wel. Jas over de tas en inleveren. Hebben we al betaald. Nee dus, tas weer terug. Nee Wilma heeft nog vier euro. Een imposante nagedachtenis aan iets wat nooit meer mag voorkomen. Een must voor iedere PVVer die nog maar een keer hier iets over zegt. Schil is het contrast als we terecht komen bij de Brandenburger Tor. Waar vandaag Turkse Kindertag wordt gevierd. Wegen zijn afgezet en als er ergens verbroedering is, dan is het hier wel. Na een tijdje worden we aangesproken door een welwillige Duitser. We zoeken de muur. Daar loopt de muur. Een aantal tegels door de straat markeren de plaats waar eerder de muur heeft gestaan. Wrang is wel de vraag aan een man die misschien wel het hele drama van dichtbij heeft meegemaakt. Op naar de Reichstag. Hier kunnen we niet naar binnen, omdat we dat niet vooraf hebben geregeld. Het maakt wel dat Hitler vanuit deze omgeving zijn heerschappij over het derde rijk voerde. Het gebouw is zo groot dat het wel even duurde voordat het geheel op de camera staat.Met de telefoon maak ik nog een 360 graden opname. Om mij heen liggen meer gebouwen van het Duitse parlement deels in het oude oosten, en ook wat in het westen. Ik word aangesproken door een Armenier die vertelt dat zijn vader nog in de Reichstag heeft gewerkt. Wrang is wel dat er overal politie bij staat. Doorheen kijken, maar is dit wat we moeten bekopen met de zogenaamde vrijheid. Dan hebben we het nog niet eens over de ambassades. De beveiligingen zijn enorm. Maar de gebouwen ook 🙂
Nu maar de IPAD gebruiken om een restaurant te vinden. De meegenomen reisgids bood niet voldoende soelaas. We zijn terecht gekomen in de Charlottestrasse. Rond de Berlijnse Dom, afgebrand in 1945 en pas weer opgebouwd in 1993 vinden we met gemak een restaurant, waar we nog lang napraten over de eerste dag in Berlijn. Frappant is de bloei die aan de oostkant van de voormalige muur heeft plaats gevonden. Morgen zullen we de andere zijde eens bekijken.Voor nu, heeft Wilma de verwarming gesloopt. Het is wat warm in de douche, ben benieuwd of we morgenochtend niet het bed uit broeien.
Dag 2, vliegtuig
De nacht was wat gelardeerd met herrie, druk kruispunt en wat vliegverkeer. We hadden ook vol de ramen open staan. Door de ramen dicht te doen was het probleem snel verholpen. Niet eens last gehad van een verstopte neus. Het ontbijt was copuleus. Een lekker ontbijt om de dag goed te starten. Nadat we de weg hadden gevraagd naar de Bernauerstrasse en twee rokende mensen in de lift hadden betrapt, kwamen we tot de ontdekking dat de Duitsers het niet zo nou nemen met het trekken van lijnen. Daar waar ze een boom tegenkomen trekken ze de lijn gewoon om een boom heen. Het metrostation was een stuk dichterbij dan die van gisteren. De Bernauerstrasse is een scheidslijn geweest tussen oost en west. Hier hebben ze over een lengte van anderhalve kilometer de muur geprojecteerd in verschillende vormen staal. Een indrukwekkend geheel waarbij je soms voelt hoe het moet zijn geweest. In het begin was er nog geen muur maar prikkeldraad. Op het het moment dat je wilde vluchten werd er gewoon met scherp geschoten. Zo zie je dat toen de betonnen muur er nog niet stond dat er veel meer doden zijn gevallen. Iedere dode is teveel 180 in getal, zelfs in 1989 is er nog iemand neergehaald.De Muur heeft een bepaalde aantrekkingskracht, het is lastig om te zien wat de originele stukken zijn en wat later met graffiti is bespoten. Dat is wel het nadeel, half Berlijn is een vrijstaat geworden waar iedereen maar doet en laat wat hij kan. Vuilnis ligt op verschillende plaatsen, muren volgespoten en moreel besef is er niet. Het is niet slecht, maar in onze beleving kan dat een stuk beter. Op een bepaald moment hebben we gezocht naar een cache. De plaats, dicht bij het Friedrichs Ludwig Jahn sportpark gaf een zeker onveilig gevoel. Nergens voor nodig, maar wel een feit.De Muur is met deze anderhalve kilometer een mooi monument om nooit de separatie tussen mensen meer te vergeten. Later op de dag komen we bij Checkpoint Charlie wat een aanfluiting is.
Nadat we de eerste cache hadden bezocht zijn we naar WestBerlijn gegaan. De Kurfustendamm en omgeving. Veel wordt er gedaan aan verbetering van de infrastructuur en het stadsbeeld. Zo ook de Gedachtnisskirche. Een kerk met een enorme historie. Vanaf 1945 is dat een standbeeld geworden van WOII omdat een deel van het dak is weggeslagen. De toren heeft het alleen overleefd. Wij komen daar en zien alleen dat woestlelijke achtkantige blokkendoos wat een kerk uit de vijftiger jaren is. De toren is verdwenen. Alsof Christies is langs geweest is ook de toren ingepakt. Het is een semi-permanente behuizing die moet zorgen dat volgend jaar de toren er weer mooi bij staat. Pech dus. Wat ons opvalt is dat er veel oud en nieuw door elkaar staan. Het oude moet bewaard blijven, maar er staan gebouwen bij zoals Zara, helemaal opnieuw opgetrokken. Terwijl een McDonalds alleen iets aan de onderste etage mocht verbouwen. De straat is heel breed, iets wat ons opvalt in grote delen van Berlijn. Hoge gebouwen en brede straten. Niet dat gezellige van Amsterdam.We draaien een bochtje om en komen midden op de filmset van Tattort, denken wij. De namen zijn genoteerd dus nog even op te zoeken. De Fasanenstrasse is een straat met stadvilla’s, grote huizen sommige wat meer naar achteren geplaatst, waar veel kunst wordt verhandeld. We lopen terug en krijgen trek in wat lekkers, voordat de naar de KaDeWe gaan willen we nog wat eten. Tegen onze principes in wordt het McDonalds. Hadden we dat maar geweten. We kiezen een plek met zicht op de Tauentzienstrasse en zien allerlei mensen aan ons voorbij trekken. Ook zwervers. En wist je dat ze met een brievenbuszak de prullenbakken leegden. KaDeWe is alles in superlatieven. We nemen de lift naar de zesde etage. De traiteur is waar het omdraait. In iedere hoek is een eetgelegenheid, waar mensen ook aan tafel zitten, tot aan een Japanse keuken is vertegenwoordigd. Voor een klein prijsje kan je proeven wat lekker is, vers bereid, in de hoop dat je ook dit koopt. Want alles is te krijgen, nog net geen olifant als in Lafayette, maar hier kan je zelf pasta in de vorm van hoedjes krijgen. Deze hoedjes kosten dan wel negen euro per honderd gram. Lekker als je à dente wilt koken en je vergeet dat de hoedjes op staan. Maar ook de lekkerste chocolade, de duurste kledij en niet te vergeten alle parfum merken, geen één uitgezonderd zijn aanwezig. Hadden we maar even ons broek opgehouden dan hadden we ons kunnen laven aan de heerlijke lekkernijen en de verwijderingen die we hebben meegemaakt. Wat een winkel, zo eentje die niet eens op een groothoeklens past. Het voormalige West Berlijn is groter dan groots, knus is anders, tot je het U-station van Wittenbergplatz in gaat. Hier heeft de tijd stil gestaan. Machtig mooie authentieke hokjes waar je je kaartjes kan krijgen of versnaperingen.
We verlaten West Berlijn om terug te gaan Kreuzberg. Hier hadden we een cacheopdracht. Om daar te komen was wel bijzondere metroreis nodig. De cache zat geplakt tegen de onderkant van een vangrail bij een parkeergarage. Snel gevonden en snel gecached. Komt er na ons een ander aan die even op de fiets wil loggen. We houden hem in de gaten en zie zijn poging jammerlijk mislukken. Zou het door ons zijn gekomen.
Wat een blamage, natuurlijk kan je dat niet verwachten, maar Checkpoint Charlie is niet meer dan een komische act van een aantal Duitsers. Toentertijd moesten het Amerikanen zijn geweest. We denken mee dat hierom het feit gaat dan om de entourage er omheen. Een aangrenzende expositie geeft weer hoe het er heeft uitgezien. Het heeft wel iets weg van Cyprus. De kant van Checkpoint Charlie is niet interessant, want het gaat vooral om de controle aan de Oostduitse kant. Toen dus ook een schertsvertoning. We verlaten snel de set om op zoek te gaan naar ons favorite plein. Gendarmerieplatz. Daar waar de Franzosiche Kirche en de Deutsche Kirche staat. Op een terras aan het plein laten we ons verwennen door een glas Rotwein. Sprak ik het zo beroerd uit? En onder genot van saxofoonmuziek en een heerlijk zonnetje laten we ons verwennen.
De zon verdwijnt om een uur of half acht achter de grote gebouwen, voor ons om nog een rondje te maken en een tweede cache te vinden. Daarna was het tijd om te eten, een Italiaan dit keer. Niet zo bijzonder. Buiten aangekomen wilden we natuurlijk de Brandenburger Tor in volle verlichting zien. Onderdeel wat je niet mag missen. Op een magistale manier wordt de Tor verlicht, hiervoor heb je eigenlijk een camera nodig op statief. We liepen al sinds tien uur in de ochtend rond in Berlijn, het gewicht van de bagage gaat ook parte spelen.
in het Hotel was het snel onder de wol en slapen. Vermoeide voeten.
Dag 3. terugreis
Het moeilijke aan een dag qua terugreis is: de tijd. Hebben we nog tijd om iets te ondernemen! Goed op zoek naar het warenhuis waar alles te koop is, ook een olifant.We moeten het nog vinden! Ik begrijp niets van die nummering en de voeten spelen ook een rol. Dan maar koffie en apfelstrudel aan de Spree. Een mooie rivier waar veel bedrijvigheid is. Als je om je heen kijkt zie je overal wat gebeuren. De S-baan, de Deutsche Bahn, bussen, boten, auto’s en overal mensen. We zijn in het financiële hart, maar dat maakt niet uit. Ook op dinsdag, waar in een provinciestadje weinig meer gebeurt, is het hier een bruisende massa. Heerlijk om dat mee te mogen maken. Opeens waande we ons in een stukje Berlijn waar alles anders is, Nikolaiviertel. Rond de gelijknamige kerk zijn voor Berlijnse begrippen pitoreske huisjes geplaatst. Een plek in de stad waar alles om je heen wegvalt, waar je even het beeld van dat bruuske Berlijn vergeet. De echte oude Berlijnse muur hebben we ook gevonden. Dit Is niet een betonnenkolos, maar een overblijfsel van vroegere tijden. Hier hebben we ook een cache gevonden.
Waar we nog niet zeker van waren was Alexanderplatz. In het Berlijn boek omschreven als een smakeloze omgeving van opgetrokken betonnen kolossen rond een plein. Het klopt, schreeuwende reclames van grote concerns, zoals Mediamarkt, C&A en Saturn. Alex zoals deze ook wel wordt genoemd is meer een mythe dan een bezoek waard, alhoewel in Berlijn heb je het gevoel om overal te willen zijn geweest of dat nu Alex of Charlie is ….