De nacht gaf wat herrie, druk kruispunt en vliegverkeer. We hadden ook vol de ramen open staan. Door de ramen dicht te doen was het probleem snel verholpen. Niet eens last gehad van een verstopte neus. Het ontbijt was gigantisch. Een lekker ontbijt om de dag goed te starten. Nadat we de weg hadden gevraagd naar de Bernauerstrasse en twee rokende mensen in de lift hadden betrapt, kwamen we tot de ontdekking dat de Duitsers het niet zo nou nemen met het trekken van lijnen. Daar waar ze een boom tegenkomen trekken ze de lijn gewoon om een boom heen. Het metrostation was een stuk dichterbij dan die van gisteren. Toen waren we de weg naar het hotel kwijt 🙂
De Bernauerstrasse is een scheidslijn geweest tussen Oost en West. Hier hebben ze over een lengte van anderhalve kilometer De Muur geprojecteerd in verschillende vormen staal en stukken originele muur. Een indrukwekkend geheel waarbij je soms voelt hoe het moet zijn geweest. In het begin was er nog geen muur maar prikkeldraad. Op het moment dat men wilde vluchten werd er gewoon met scherp geschoten. Zo zie je dat toen de betonnen muur er nog niet stond dat er veel meer doden zijn gevallen. Iedere dode is er één teveel, 180 in getal, zelfs in 1989 is er nog iemand neergehaald. (Filmpje)
De Muur heeft een bepaalde aantrekkingskracht, het is lastig om te zien wat de originele stukken zijn en wat later met graffiti is bespoten. Dat is wel het nadeel, half Berlijn is een vrijstaat geworden waar iedereen maar doet en laat wat hij wil. Vuilnis ligt op verschillende plaatsen, muren volgespoten en moreel besef is erg beperkt. Het is niet slecht, maar in onze beleving kan dat een stuk beter. Op een bepaald moment hebben we gezocht naar een cache (dit is een soort van schat zoeken voor volwassenen, www.geocaching.com). De plaats, dicht bij het Friedrichs Ludwig Jahn sportpark gaf ons een onveilig gevoel. Nergens voor nodig, maar wel een feit.
De Muur is met deze anderhalve kilometer een mooi monument om nooit de separatie tussen mensen meer te vergeten. Later op de dag komen we bij Checkpoint Charlie wat in onze ogen een aanfluiting is.
Nadat we de eerste cache hadden bezocht zijn we naar West-Berlijn gegaan. De Kurfüstendamm en omgeving. Veel wordt gedaan aan verbetering van de infrastructuur en het stadsbeeld. Zo ook de Gedächtniskirche. Een kerk met een enorme historie. Vanaf 1945 is dat een standbeeld geworden van WOII omdat een deel van het dak is weggeslagen. De toren heeft het alleen overleefd. Wij komen daar en zien alleen dat woest lelijke achtkantige blokkendoos wat een kerk uit de vijftiger jaren is. De toren is verdwenen. Alsof Christies is langs geweest, is ook de toren ingepakt. Het is een semi-permanente behuizing die moet zorgen dat volgend jaar de toren er weer mooi bij staat. Pech dus. Wat ons opvalt is dat er veel oud en nieuw door elkaar staan. Het oude moet bewaard blijven, maar er staan gebouwen bij zoals Zara, helemaal opnieuw opgetrokken. Terwijl een McDonalds alleen iets aan de onderste etage mocht verbouwen. De straat is heel breed, iets wat ons opvalt in grote delen van Berlijn. Hoge gebouwen en brede straten. Niet dat gezellige, knusse van de provinciestad Amsterdam.
We draaien een bochtje om en komen midden op de filmset van Tattort, denken wij. De namen zijn genoteerd dus nog even op te zoeken. De Fasanenstrasse is een straat met stadvilla’s, grote huizen sommige wat meer naar achteren geplaatst, waar veel kunst wordt verhandeld. (Navraag vertelt ons dat de acteurs inderdaad van Tattort zijn.)
We lopen terug en krijgen trek in wat lekkers, voordat de naar de KaDeWe (Kaufhaus des Westen) gaan willen we nog wat eten. Tegen onze principes in, duiken we McDonalds in. Hadden we maar geweten wat er in KaDeWe mogelijk was. We kiezen een plek met zicht op de Tauentzienstrasse en zien allerlei mensen aan ons voorbij trekken. Ook zwervers. En wist je dat ze met een brievenbuszak de prullenbakken leegden.
Het warenhuis KaDeWe is in alles superlatieven. We nemen de lift naar de zesde etage. De traiteur is waar het omdraait. In iedere hoek is een eetgelegenheid, waar mensen ook aan tafel zitten, tot aan een Japanse keuken is vertegenwoordigd. Voor een klein prijsje kan je proeven wat lekker is, vers bereid, in de hoop dat je dit koopt. Want alles is te krijgen, nog net geen olifant als in Lafayette, maar hier kan je zelf pasta in de vorm van hoedjes krijgen. Deze hoedjes kosten dan wel negen euro per honderd gram. Lekker als je à dente wilt koken en je vergeet dat de hoedjes op staan. Maar ook de lekkerste chocolade, de duurste kledij en niet te vergeten alle parfum merken, geen één uitgezonderd, zijn aanwezig. Hadden we maar even ons broek opgehouden dan hadden we ons kunnen laven aan de heerlijke lekkernijen en de verwijderingen die we hebben meegemaakt. Wat een winkel, zo eentje die niet eens op een groothoeklens past.
Het voormalige West Berlijn is groter dan groots, knus is anders, tot je het U-station van Wittenbergplatz in gaat. Hier heeft de tijd stil gestaan. Machtig mooie authentieke hokjes waar je je kaartjes kan krijgen of versnaperingen.
We verlaten West Berlijn om terug te gaan Kreuzberg. Hier hadden we een cacheopdracht. Om daar te komen was wel bijzondere metroreis nodig. De cache zat geplakt tegen de onderkant van een vangrail bij een parkeergarage. Snel gevonden en snel gecached. Komt er na ons een ander aan die even op de fiets wil loggen. We houden hem in de gaten en zie zijn poging jammerlijk mislukken. Zou het door ons zijn gekomen.
Wat een blamage, natuurlijk kan je dat niet verwachten, maar Checkpoint Charlie is niet meer dan een komische act van een aantal Duitsers. Toentertijd moesten het Amerikanen zijn geweest. We denken mee dat hierom het feit gaat dan om de entourage er omheen. Een aangrenzende expositie geeft weer hoe het er heeft uitgezien. Het heeft wel iets weg van Cyprus. De kant van Checkpoint Charlie is niet interessant, want het gaat vooral om de controle aan de Oostduitse kant. Toen dus ook een schertsvertoning. We verlaten snel de set om op zoek te gaan naar ons favorite plein. Gendarmenmarkt. Daar waar de Franzosiche Kirche en de Deutsche Kirche staat. Op een terras aan het plein laten we ons verwennen door een glas Rotwein. Sprak ik het zo beroerd uit? En onder genot van saxofoonmuziek en een heerlijk zonnetje laten we ons verwennen.
Op het Gendarmenmarkt staan twee kerken, De Deutsche Dom en de Franzosische Kirche, beide protestante kerken. Deze zijn allebei gebouwd in begin 18de eeuw. We hebben geprobeerd de verschillen te zoeken, in het boek staat dat er een verschil. is. Aan de buitenkant hebben we het alleen gezien aan het beeld boven de ingang van de kerken.
De zon verdwijnt om een uur of half acht achter de grote gebouwen, voor ons om nog een rondje te maken en een tweede cache te vinden. Daarna was het tijd om te eten, een Italiaan dit keer. Niet zo bijzonder. Buiten aangekomen wilden we natuurlijk de Brandenburger Tor in volle verlichting zien. Onderdeel wat je niet mag missen. Op een magistrale manier wordt de Tor verlicht, hiervoor heb je eigenlijk een camera nodig op statief. We liepen al sinds tien uur in de ochtend rond in Berlijn, het gewicht van de bagage gaat ook parte spelen.
In het Hotel was het snel onder de wol en slapen. Vermoeide voeten.