Het wachtwoord voor de Appie app, de Jumbo, de sportschool en een site voor een lekker recept, ach dat is niet zo interessant. Daarvoor hetzelfde gebruiken is wel makkelijk. Maar dan heb je ook van die sites waar je privéleven op bloot ligt. Je DigiD, de huisarts, het HR portal van je werk en natuurlijk Facebook.
Een simpel wachtwoord werkt daar niet voor. Minimaal 8 karakters met cijfers, letters en leestekens. Vervolgens moet je deze dan ook nog regelmatig veranderen. Weet jij het dan nog? Nee, ik niet meer hoor, welke was voor wat? Hoewel ik dan een lijstje heb gaat het nog vaak mis. Dan maar “wachtwoord vergeten” aanklikken en hopen dat je dan direct een mail krijgt. Want ja, als je dan vervolgens wat anders gaat doen en niet binnen een bepaalde tijd de link gebruikt kan je weer opnieuw beginnen.
Vervolgens, hoofd erbij, want ja, welk maf woord bedenk ik nu weer en dan ook nog een keer herhalen en juist opslaan in mijn lijstje. Het zal wel mijn chaotische geest zijn, maar ik baal er altijd weer flink van als ik niet verder kan omdat ik op een nieuw wachtwoord moet wachten. Kom maar op met de irisscan, de vingerafdruk of nfc-chip onder je huid. Nooit meer twijfels over mijn inloggegevens. Als er dan internetcriminelen bij mijn gegevens willen komen, zullen zij mij toch eerst moeten opzoeken. Of denk ik nu echt te simpel?
In augustus las ik een interview in het AD met Hans van der Togt. Ergens in Friesland, in een dorpje woont hij in zijn eentje met een hond en de fles.
Te dik, last van zijn rug, rookt en drinkt te veel “Als ik mijn hond uit laat loop ik van bank naar bank” Door de slechte lichamelijke situatie en de grote afstand van de randstad leeft Hans behoorlijk geïsoleerd. “Ik heb niemand om tegen te praten”. Als zijn hond dood zou gaan, hoeft het leven voor hem ook niet meer. “Wat een zure man” was mijn eerste gedachte, maak er nog wat van.. ga verhuizen, zoek vertier..
In mijn omgeving: … Hij woont in een jaren 60 wijk in een flat met merendeel buitenlanders. In zijn beleving interesseert het zijn mede flatbewoners allemaal niets. Vuilniszakken in de hal, nooit iemand die gedag zegt, rotzooi in het trappenhuis. “Die rotjongens trekken belletje, slopen de boel. Ik lijk wel de huismeester, moet alle pakjes van de postbode aannemen. Ze maken zo’n herrie hierboven.”
Maar ook als je op bezoek komt. “Ik zie nooit iemand, zit tegen mezelf te praten. Er is geen moer meer aan.” En dan heb ik het nog niet eens over de kritiek op alle instanties en de regering.
Ja, en dan denk ik: Kom uit je cocon en ga de wijk in. Bel iemand! Wacht niet af. En wordt eens positiever. Waarom komt er niemand op bezoek? Mensen hebben geen zin in dat gemiep, het houdt mensen juist op afstand. Zuur gedrag isoleert. In het bejaardenhuis om de hoek kan hij gaan eten, kaartje leggen, praatje maken.. Maar nee, die drempel is te hoog. “Daar komen alleen zielige, simpele mensen”, is zijn opvatting.
Als hij een goeie dag heeft is hij toch wel opgewekt. Een Marokkaans buurvrouwtje komt nog wel eens binnen vallen voor een praatje of met een pannetje soep en houdt hem in de gaten. En dan ineens heeft hij een leuk gesprek met een van de andere buren en vallen ze best mee.
Hoe komt het toch dat dit gebeurt bij mensen op leeftijd? Hans van der Togt is al jaren alleen en ziet de lol niet in van goed zorgen voor zichzelf. Alleen eten, alleen sporten er op uit, alleen weer naar bed. Voor wie zou je het nog doen?
Sinds vier jaar is hij weduwnaar, mist zijn vrouw nog iedere minuut. Vrienden om hem heen gaan dood. Ook hij heeft dagen dat hij liever dood zou zijn. Maar wat moet je dan? Gaan zitten wachten tot je aan de beurt bent? Kan lang duren hoor!
De discussie over euthanasie bij voltooid leven zette mij wel aan het denken. Dat een meneer die ’s ochtends wakker wordt, moet wachten met douchen op de wijkverpleegster, vervolgens de hele dag in zijn stoel zit voor de tv en ’s avonds weer alleen naar bed gaat, graag een euthanasie pil zou willen nemen kan ik me heel goed voorstellen. Iemand die 100 is, niets meer ziet, geen bezoek krijgt, broers en zussen zijn dood, de deur niet uit komt, is nogal geïsoleerd en eenzaam. Een uitzichtloos leven.
Geer en Goor komen op voor de eenzame ouderen, een heel goed initiatief. Maar zeur niet als je nog mobiel bent, auto kan rijden, wandelen, je eigen boodschappen kan doen, een gezellig praatje kan maken in de winkel. Maak er wat van, zoek gezelschap, kom uit die stoel. Sta open voor ontmoeting. Er is altijd iemand die het minder heeft en ook wel eens een praatje wil maken. En… bij die kaartclub zitten ook mensen die behoefte hebben aan gezelschap. Ik denk dat als je onder de mensen en actief blijft, je gezonder, fitter en gelukkig voelt.
“Sinds hij is gestopt met drank voelt Hans zich gezonder. Ook slaapt hij een stuk beter. ”Ik word ook niet meer zo depressief wakker. Niet dat ik nu opspring en roep: ‘Yes! Weer een dag alleen in Achlum’, maar mijn hoofd zit niet meer vol neerslachtige gedachten.”
Twee weken terug las ik een vervolg op het stuk van Hans van der Togt. Na veel kritiek na aanleiding van het vorige artikel is hij toch in beweging gekomen. Gestopt met drinken, voelt zich fitter, maar het leven is nog steeds niet leuk. Nu misschien toch nog een keer verhuizen?
Jan Smit en zijn vrienden gingen in het verleden met z’n allen op zon of skivakantie. Dit leverde hilarische beelden voor een paar weken televisie. Lekker lol maken, op ontdekking, eten, drinken en muziek maken met elkaar. Allemaal ingrediënten voor een heerlijke vakantie.
Nederland komt weer thuis, de eerste schooldag in Midden-Nederland zit er weer op en hoewel het pas midden augustus is en er nog mensen op reis zijn lijkt het gewone leven weer te gaan beginnen.
Terwijl ik mijn tijdlijn van het afgelopen half jaar op Facebook eens doorkijk bedenk ik dat ik het goed heb. Leuke berichten, foto’s, verhalen en filmpjes waar je vrolijk van wordt. Berichten van mijn kinderen en familieleden vol positieve en vrolijke boodschappen. En dan de vakantiekiekjes uit alle windstreken.
De een komt terug van een rondreis door Noord-Amerika de ander van twee weken Hoek van Holland. Ja, ook die van mij staan er tussen. Met een geel kuiken zijn we drie weken door Frankrijk gefladderd. Van een camping met alleen Fransen, een camping op een berg, zo stil en afgelegen, dat je ’s nachts de muizen hoorde schuifelen en de Melkweg kon zien tot een gezellige familiecamping met Hollanders en een Nederlands animatieteam. Een leuke ‘nieuwe” ervaring om met een caravan te toeren. Maffe kiekjes op onze plek, een fles wijn, lekker eten, een mooi plaatje van een brug of rivier. Waarom doen we dit toch?
Je hoort de laatste tijd vaak: ‘Facebook? Ik stop ermee.’ of ‘Iedereen is maar op de telefoon bezig en online, geen gewoon gesprek meer mogelijk’.
Ik moet toegeven, ook ik nam me voor alleen ’s avonds mijn telefoon te checken op belangrijke berichten. De eerste dag ging het al mis. Als je dan zo’n grappige caravan ophaalt bij de verhuurster en hij achter de auto hangt wil je dit toch delen. Enthousiast ga je op weg! Stuurden we vroegen een kaartje, nu houden we elkaar op de hoogte via Facebook, Snapchat of Whats-app.
Buiten die vakantiebelevenissen om zie ik de leuke momenten met mijn gezin, samen uit eten, naar Armin van Buuren, Koningsdag of een klein festival in de stad. Het zijn de kleine dingen die de herinnering kostbaar maken en die we koesteren. Is dat misschien waarom we de sociale media zo in ons leven toe laten?
Facebook is een Feelgoodboek geworden.
Sluiten we dan onze ogen voor het leed in de wereld? De misstanden in andere landen of de armoede in eigen land? Of verbloemen we onze eigen problemen en zorgen en spelen we mooi weer naar de buitenwereld?
Oh nee, zeker niet. Niemand hangt graag de vuile was buiten, dat gaat een ander niet aan. Maar kijk eens naar de reacties en het medeleven bij de aanslagen in het buitenland of wanneer iemand wordt vermist. De saamhorigheid en mooie woorden van troost geven de slachtoffers en nabestaanden kracht om verder te gaan.
Laten we ons vooral richten op de mooie dingen in het leven, de krenten uit de pap. De angst mag niet regeren.
Vanavond weer een Netflix feelgood serie van Hallmark kijken.
Iedere twee weken komt bij ons de Kaas en Eierenboer. Volgens zijn auto komt hij uit een dorp in de buurt van Woerden naar Amersfoort gereisd. Je weet wel zo’n echte boertje met een ’tiet’ vol geld. Hij belt aan en roept schuchter alsof hij vroeger heel erg is gepest op de lagere school: ‘”… De kaas en eierenboer … ” Overigens diskwalificeert hij zijn rol om zich boer te noemen. Hij heeft zelf geen eierendoos bij zich of ik moet zo’n hele tray met eieren nemen, goed voor de testosteron, maar niet voor mijn medebewoners als ik ze allemaal op moet eten in twee weken. Hij vult mijn aangereikte eieren doos en voor zes eieren rekent hij €1,35 af. Dat bedrag krijg ik niet gedeeld door zes, maar dat is net zoals de kaas die hij afrekent. Meestal vraag ik een kilootje heerlijke oude kaas. Hij heeft die op voorraad en daar zit dan een cellofaan omheen met een bedrag erop geprint wat ik nooit hoeft te betalen, het is altijd lager. Ik heb het hem eigenlijk nooit gevraagd en hou mijn mond maar want hij zal daarvoor wel een reden hebben. Ik pak uit ons potje contant geld en geef hem het geld. Op dat moment pakt hij uit zijn rechterzak de stapel geldbriefjes, totaal niet op volgorde van waarde, en zijn andere zak het klein geld. Hij grabbelt wat tussen het muntgeld en geeft mij de waarde terug.
Ik moet echt rekening houden met zijn bezoek (of de glazenwasser) maar afgelopen week had ik geen contant geld in huis. Toen ik dit hem vertelde leek hij wel door de bliksem getroffen, zeker toen ik hem vroeg of hij geen #Tikkie had of geld kon overmaken. Het laatste had hij het minste moeite mee, alhoewel hij een heel verhaal ophield dat hij eens in de drie maanden zijn financiële man bezoekt. Hij schrijft het af te rekenen bedrag en bankrekeningnummer op het kaaspapier. Terwijl ik de deur sluit heb ik al het geld overgemaakt, nog voordat hij thuis is.
Waarom gaan mensen zo wantrouwend om met banken, of zo gemakkelijk met geld. En heeft de bank daar niet een toegepaste oplossing voor, gemak dient de mens, zeker ook de kaasboer als wij ooit zijn mindset anders krijgen.
Ooh ja, ik weet niet waar hij ze vandaan haalt, maar meestal heeft hij een jong mens bij zich die ook aanbelt en de eieren en kaas uitdeelt. Zij zijn vaak na een paar weken verdwenen. Misschien onderbetaald … en zou zijn rit naar Amersfoort toe wel zijn meegenomen in zijn businessmodel? Mooi wel is dat hij weet wanneer zijn klanten thuis zijn, hij rijdt altijd een tweede ronde.
Het op 5 na rijkste land van de wereld, allerlei sociale voorzieningen, vrijheid.
We hebben de crisis goed doorstaan en de meeste Nederlanders kunnen 2 keer per jaar met vakantie. Volgens het CPB zijn we een heel tevreden volk.
Hoewel er een heleboel goed geregeld is in onze gezondheidszorg en iedereen recht heeft op zorg zullen we er altijd tegen aan schoppen. En al heeft iedereen recht op bijstand, zullen we altijd commentaar hebben op de instanties die dit voor ons regelen. Maar ook in onze directe omgeving zullen we het zeker laten horen als iets ons niet bevalt.
Waarom we dan klagen?
Ik ben er ook goed in hoor! Auto rijdt te hard door de straat, waarom staat die kliko daar nog?
Verveling? Gewoonte? Ik realiseer me dat het wel makkelijk is, je mening wordt vast eerder gehoord als je moppert. Negatieve aandacht is tenslotte ook aandacht.
We leven in een democratie en mogen overal iets van vinden, dus zullen we dat zeker ook doen. Maar die democratie houdt ook in dat je mag doen en laten wat je wilt (binnen de regels van de wet).
Dus ook het grasmaaien op zondag of een feestje geven op zaterdagavond.
Mopperen klagen heeft meestal geen zin en het maakt je ook niet vrolijk en geeft geen energe.
Waarom niet anders reageren als de buren herrie maken of de bladblazer te keer gaat?
Klinkt gezellig hiernaast, die hebben lol. Of , de buurman heeft de smaak te pakken, straks heeft ie een mooi tuintje.
Bericht op Facebook: ” Hoe krijgen ze het voor elkaar, deze combinatie van geweldige muziek (vertelt veel over mijn muzikale vorming) ik ben echt ontroerd.” De eerste tien jaar van mijn muzikale leven zijn vastgelegd. En ja niet alle keuzes die zijn gemaakt ben ik het mee eens, Ik ben geen fan van Bohemian Rhapsodie, want die staat ook in de lijst. Voor mij is dan ook de leukste Radio2 top2000, de 2000 die het net niet hebben gehaald. Stuk voor stuk goeode nummers die evenveel respect verdienen omdat ze ieder jaar buiten de boot vallen. Ik begrijp niet dat De Avonden van Boudewijn de Groot in de top 10 staat, en onze grootste muziekexport producten, DJ’s als Armin, Tiësto, Hardwell en Garrix, er niet in staan.
Terug naar #spotify: ten eerste hoe bedenk je het en ten tweede hoe kom je aan deze informatie. Ik denk dat ik uniek ben en mijn eigen muziekwereld om me heen heb gevormd. Echter er is vast wel een soortgelijke Alfons op de aarde die ook deze keuze heeft gemaakt. En weer een andere die ook in de buurt zit maar niet helemaal hetzelfde, vandaar dat er ook Queen in mijn lijstje staat. Ik ben dus niet uniek, en dat is wat big data ook in zich heeft. Net zolang rekenen tot het grote gemiddelde naar voren komt. Een soort dictatuur van de meerderheid. hierdoor is mijn muziek DNA vastgelegd en niet meer te manipuleren. Daarom verzoek ik jullie om zoveel mogelijk lijsten naar me op te sturen, dan moet ik ze wel afspelen, en zelfs dan door de pijn van de Spice girls of Niel Diamond heen. Waarom? Om niet als eenheidsworst te eindigen en de big data van Spotify op het verkeerde been te zetten. Dat lukt mij niet alleen, dus luister ook mijn lijst. https://open.spotify.com/user/spotify/playlist/37i9dQZF1E4W0d4V1j5ltv?si=FjS4YPaY
De situatie: onze overbuurmannen op de camping zijn de soort Statler and Waldorf. Ze hebben beiden een caravan, een vrouw en twee of drie kleine kinderen in de leeftijd van anderhalf tot zeven. Ze lullen de hele dag maar door over van alles en nogwat. Het is natuurlijk lastig met kleine kinderen om diepgaande gesprekken te houden, alhoewel na tienen gaat het wel los. Maar overdag is het lang leve het gemak, zoveel mogelijk zorgen dat de inspanning tot een minimum beperkt blijft. Met de luier verschonen als de vrouw weg is, blijven ze net zo lang wachten tot de dames weer terug zijn.
En hebben ze het vermoeden dat de dames in aantocht zijn dan worden ze actief. Net alsof ze de hele dag druk zijn. Uitgeteld ligt Statler weer in een stoel terwijl moet worden nagedacht over het eten. Tegen tienen liggen de vrouwen echt uitgeteld in bed. De mannen sluiten om een uur of één af, met het laatste koude biertje. Mannen zijn allemaal het zelfde, op vakantie.
In één adem heb ik hem uitgelezen. De Wereld volgens Gijp door Michel van Egmond. En ja dan ben je nu al klaar met het lezen van deze blog want dat gaat vast over voetballen, maar ook ik ben absoluut geen fan van voetballen, erger nog, ik begrijp er helemaal niets van. Hoe kan je negentig minuten naar 23 mannen (vrouwen) op een grasveld kijken en dan is de eindstand 0-0. Ik denk dat voetballen pas interessant wordt als er twee of misschien wel drie ballen in het veld komen. Dan heb je tenminste een scoreverloop en zal 17-11 een normale score zijn, dan is het pas leuk.
Gijp is een bijzonder mens, hart op de tong, open en transparant. Het boek zuigt je naar binnen, in zijn denk en doe wereld, alhoewel het laatste is wat minder bij hem. Het boek begint al met de opmerking dat hij in een lachstuip schiet op het moment dat hij hoort hoe goed zijn vorige boek verkoopt. Zelfs mensen die normaal gesproken het lezen van de menukaart in de Shoarmatent al een opgave vinden, lezen dit boek. Wat maakt het lezen zo bijzonder: als buitenstaander lijkt het alsof je zelf aan die tafel zit, of naast hem op de bank. En het relativeringsvermogen is bijzonder en zo menselijk. Een klein stukje dan: ‘Ben je gelukkig, ondanks alles wat er is gebeurd?’ vraagt Cath Luyten. René antwoord met: ‘Ja. Omdat dit ook bij het leven hoort. En omdat het heel gek zou zijn om te denken dat dit soort dingen mijn huisje voorbij zou gaan. Toch?’
Waar ik werk zie je dit ook, we sukkelen maar door. Iedere wijziging wordt gezien als een belemmering, dus wordt zo veel mogelijk geweerd. Ik startte mijn opdracht met de opmerking tegen mijn collega’s dat de rol die je nu hebt over een paar jaar niet meer bestaat. Een mens is tot meer in staat dan je denkt, vaak wordt dat ingegeven door een dramatische wending in je leven, maar je zou ook vandaag, nu, kunnen beginnen door weg te blijven van de angst en positief de wereld in te kijken.
Vol verbijstering blijf ik achter na het lezen van het boek “Je hebt wel iets te verbergen” van Dimitri Tokmetzis en Maurits Martijn. Een boek waar de zoektocht is beschreven hoe jij als product wordt verhandeld op het internet. Natuurlijk weet je van Facebook of van Google dat de informatie die je zoekt wordt gebruikt om producten aan je te verkopen.
In een poging om dataverkeer in beeld te krijgen kopen de mannen wat bij de Bijenkorf. Je denkt een gerenommeerde winkel die zich bewust of niet bewust inlaat met reclame. Veelal als je iets koopt via het internet is de kans groot dat je later links of rechts in je beeld het product weer terug ziet. Dit gaat nog verder, want op het moment dat zij een aankoop deden bij de Bijenkorf werd deze informatie doorgestuurd naar maar liefst twintig reclame bedrijven. Op de achtergrond wordt een strijd gevoerd om de klant. Wie biedt het meest om de volgende advertentie neer te zetten op de pagina van de klant. Binnen een fractie van een seconde zorgt dit proces ervoor dat de hoogste bieder de volgende reclame mag verzorgen. Achter zo’n reclame bureau gaat een schimmige wereld schuil. N.A.W. data is zo’n bedrijf. Een bedrijf uit Barneveld die onze data weer verkoopt aan charitatieve instellingen, zodat als je zwanger bent de blijde doos komt. Jouw data wordt verhandeld, dat is een feit.
Mijn profiel probeer ik voorzichtig te manipuleren en eigenlijk zal iedereen dat moeten doen. Ik zal anders met mijn telefoon moeten omgaan en op het internet zal ik bijvoorbeeld moeten zoeken naar nieuws over Egypte om de meldingen uit beeld te houden dat ik daar ook op vakantie ga. Je kan alles proberen te omzeilen, of in ieder geval proberen te foppen. Voorheen stonden, bij mij, rechts of links in beeld goed gevulde vrouwen van boven de vijftig omdat mijn profiel daarin paste (rare zin). Inmiddels zijn het zaklampen geworden die in mijn beeld staan.
Beter, ach ik weet het niet, ik heb niets met zaklampen
