Clifden
De man die de B&B runt, for almost 29 years, zou zo uit een Engelse serie weggelopen kunnen zijn. Hij klinkt altijd vrolijk en uiterst vriendelijk.
Hij verwelkomt ons bij het ontbijt en probeert, bij alle gasten, of hij de namen nog kent. Hij geeft je een hand en noemt je bij naam, dat lukt bij Nederlanders dan net even minder.
Hij maakt een heerlijk Iers ontbijt, noem het zeker geen Engels, en legt uit waar alles te vinden is. Ik geniet van zijn vrolijke humeur, vanuit de keuken klinkt zijn gezang.
Als we vertrekken zien we bij het instappen al ons eerste reisdoel voor vandaag Croagh Patrick. Een puist van 764 meter hoog. Een eerste foto, die gaan we ‘even’ op vandaag.
Daar aangekomen zorgen we dat we goed voorbereid op pad gaan, water, lunchbroodjes van de Tesco, fruit en chocolade natuurlijk. Maar ook trui en windstopper. De tocht, ook een pelgrimage, kan beginnen.
Het eerste stuk begint gelijk langs een klein riviertje en al snel daarna komen de keien en kiezels. Dit is pas de voorbode van wat nog komen gaat zo blijkt later.
We zien dat de route via een eerste heuvel start en dan over de kam heen gaat en verder zie je niets. De route moet dus wel aan de achterkant, voor ons nu althans, dan verder gaan.
De brokken steen nemen toe en het meest gelopen pad, ik vind dat niet de meest begaanbare, wordt steeds smaller. Met mijn bergschoenen stamp ik regelmatig gewoon door het steen, wel zo fijn.
Eenmaal op de kam komt ook de wind er aan. Ook omdat we dus aan de andere kant komen. Even wat vocht tot ons nemen en dan ook gelijk maar even een truitje aan. Iets verderop discussieert een stel waarvan de moeder een huilend kind in rugdrager heeft. Stop met huilen is haar argument maar de vader zet door en neemt een ferm besluit: We gaan terug. De vrouw beseft niet hij wijs zijn besluit is, tot hier ging het nog al was de beklimming al behoorlijk steil.
Er volgt een soort van vals plat en we wandelen even lekker in de zon tot een eerste heilige plek. Een stapel stenen waarbij je 2×7 gebeden moet doen en nog iets voor je eigenlijk verder gaat. Zo katholiek ben ik dus echt niet meer, ik ga verder. Dat is dan wel de hoek om en ram omhoog.
De steilheid van het pad neemt enorm toe. Veel mensen doen stukken een soort van kruipend. Wij hebben een stok gehuurd en dat helpt. Sommige mensen begrijp je ook niet. Die zouden dit niet moeten doen, hijgend als een pakpaard op nog geen eenderde, met je kruk (wtf denk ik dan) of op een type schoenen waarvan je blaren er als garantie bij krijgt. Afijn, velen komen toch gewoon boven.
Croagh Patrick is een heilige berg dus wie weet had de man met kruk gehoopt op genezing, net als de hijgende man (astma kwijt raken?) of gaan mensen omhoog zonder dit te beseffen.
Eenmaal boven verbaas je je weer. Er staat gewoon een kerkje. Maar ook meerdere monumenten om je rozenkrans kwijt te kunnen. Of door mensen zelf geplaatst voor een geliefde of familielid. Maar er zijn ook Amerikanen die foto’s willen. Van de kinderen, met de moeder er bij en blij en jumping enzovoorts. De moeder vraagt of ik een foto wil maken. Natuuuuuuurlijk, de rest van het gezelschap voelt de bui al hangen. Ja ik maak een foto, een paar zelfs. Maar bij de iPhone weet ik ook hoe je naar de selfiestand gaat. Dus ook een foto van de fotograaf en in dit geval staan we er allemaal op. Geweldig, de Amerikaanse is blij.
Voor ons is er op de top nog een doel, het eindpunt van een multicache. Er liggen veel stenen en de cache ligt onder een steen, dûh. Gelukkig is de steen iets nader omschreven en ligt er een zo’n model met stok erbij uitstekend. Dan weet ik, daar moet ik zijn. En yep, weer één er bij.
Dan gaan we even zitten voor het nuttigen van een broodje. Kaasstengels en een broodje met los gekochte plakken kaas. Dan ook nog wat drinken en chocolade. En dan komt toch dat moment, we gaan weer naar beneden. Dat is niet de favoriete hobby van Marijke, afdalen van bergen. Bij de Alp d’Huzes niet en hier niet.
Zelf vind ik het gaaf om af te dalen. Juist lopen in de losse stenen en gaan! Marijke gaat vooruit, dan kom ik langs en ik wacht weer even. En hop weer gaan. Het gaat niet iedereen even soepel af, menigeen landt op het achterwerk. Een van de vrouwen heeft ongeveer het tempo van Marijke. Ze doet zelfs een stuk schuivend op haar achterwerk.
Als we uiteindelijk beneden zijn dan staat zij bij het klaphek. Ze probeert het open te trekken. Maar als je dat aan de paal doet, gaat het niet lukken. Haar al niet zo vrolijke gezicht gaat nu echt naar onweer. Gelukkig is ze er bijna.
Beneden aangekomen kunnen de wandelschoenen uit en de gympies weer aan. Maar ook even mijn shirt in de zon leggen om te drogen. Jaja, Ierland en zon! We treffen het al de hele week.
Dan komt het moment dat we naar ons tweede reisdoel gaan, Clifdon. Daar staat de B&B waar we twee dagen blijven. We denken er sterk over om een rustdag in te lassen. Want jemig want doen we veel en wat geniet ik er van.
Onze B&B zit echt midden in het centrum van Clifdon. Dus nadat we de koffers twee hoog hebben gebracht en ons hebben opgefrist gaan we gewoon de straat over en landen op het terras in de zon. Voor mij Smithwicks Irish Ale, een red ale, en Alfons gaat aan de Guinness.
Voor het eten zoeken we vooral dichtbij. De benen hebben er niet zoveel zin meer in merk ik in de groep, combineer dat met keuzestress en we weten voorlopig nog niet wat we gaan eten. Uiteindelijk bepaalt wachttijd dat we even doorlopen en bij een wat rustiger restaurant belanden.
Ik heb daar heerlijke pastei met kip. Als we koffie toe willen dan kan dat niet. Dus we verplaatsen ons naar elders voor de koffie, dan nog een drankje en uiteindelijk halen we Dos. We zitten tenslotte aan de overkant. Rond een uur of kwart voor tien komen er mannen binnen met apparatuur. Die gaan zo dus nog spelen. Dat wordt dan uiteindelijk nog 22:30 voor ze starten. Maar wij kaarten lekker verder en genieten van de muziek. Alfons en Wil a wagen zelfs nog een dansje. Ze zijn niet de enige, een ander stel rock ‘n rolled er op los. Maar ook een local met veel Guinness in het lijf doet danspasjes, biet dat wij snappen wat die met de muziek te maken hebben maar hij gaat helemaal los.
Dan spotten we een bekend gezicht in de zaak. Is dat Lee Towers? Nee, maar hij lijkt wel en gaat ook nog zingen. Het is een lokale zanger blijkt later. Wel even op de foto met pseudo Lee.
Uiteindelijk wordt het laat en is ins derde potje Dos klaar, tijd voor het bed.