Belfast
Het ontbijt in de B&B. Er was wat personeel verlaat en daarmee ons ei, en de rest, ook. Maar dat was gelukkig niet zodanig dat we niet op tijd waren voor de Titanic Experience. Dit schip is hier gebouwd in dok 401.
Ze nemen ons mee in het verhaal van de mensen op het schip, wat de scheepswerven hebben betekent voor Belfast. Op enig moment stappen we in een soort achtbaanwagentje. We bewegen ons door de bouw van het schip en ervaren de grootte, de wijze van bouw en de omstandigheden waarin dat gebeurde. Als je dan beseft dat elke klinknagel is opgestookt, roodgloeiend was en door drie man werd aangebracht en hoeveel er in de Titanic zitten.
Dan komen we in het deel van de vaart, met als dieptepunt het varen tegen de ijsberg. De morseberichten die zijn uitgezonden hangen aan de wand en maken indruk in combinatie met de animatie van het zinken. Als je dan leest hoe de redding van slechts een klein deel is gelukt en de communicatie daaromheen dan verbaast het je weer.
Aan het einde zijn beelden van het schip onderwater, het licht heel diep.
Dan gaan we door naar City Hall. Eerst de auto parkeren, dat viel nog niet mee want Park Inn bleek geen garage maar een hotel wat ook nog eens midden in werkzaamheden lag en lastig te bereiken was. Afijn, toen we er waren maar naar een echte parkeergarage gereden. Daar 9 een winkelcentrum, Castle Court, tegenaan. Dus gelijk kunnen lunchen.
Bij de City Hall hebben we als echte toerist rondgelopen en foto’s gemaakt. Ook weer voor anderen die er een gratis selfie van mij bij krijgen. Dat blijft toch leuk.
We wandelen door de stad naar de Wall of Peace. Want dat Ierland last heeft van verscheurdheid zagen we bij de Titanic maar dat is er nog steeds. Onderweg lopen we door een klein straatje waar aan beide zijden een hekwerk zit wat open kan voor verkeer en voetgangers. Maar als de onlusten toenemen gaat alles weer dicht.
Het voelt heel vreemd, intenser nog dan de muur in Berlijn omdat dit gewoon nu nog zo is.
Je ziet het terug in muurschilderingen, de hoge hekken langs de weg. Het maakt indruk.
We gaan langzaam weer richting binnenstad. Dan komen we in het voetgangersgebied bij de Entries, zoiets als de zeven steegjes in Utrecht. In één er van zit een leuk café waar we wat te drinken nemen. Zelf neem ik alvast een biertje uit Cork.
We zoeken hier alvast naar een leuk restaurant. Het wordt een Italiaan die geen pizza’s maakt. Dat moet goed zijn.
Bij Coppi genieten we van een plank met anti pasti. Als hoofdgerecht heb ik ravioli met kip, prei, spekjes en witte saus op. Dat was smullen gewoon, zo lekker! De desserts zijn klein en heerlijk ook, ik geniet van mijn tiramisu.
Al etend vliegt de tijd en moeten we behoorlijk doorlopen om de auto voor sluitingstijd uit de garage te halen. Dat lukt, we betalen vijf minuten voor sluitingstijd. En drie minuten later zijn we buiten. Live life to the max of zo is dan de kreet. Via een prachtroute retour naar de B&B.
Daar maken we de plannen voor morgen definitief, de start was al tussen de gangen door bij de Italiaan. We spelen nog twee potjes Dos op de kamer van Alfons en Wilma, drinken wat en nemen wat chips en druiven. Daarna slapen.