Dubin
Om te beginnen nog een leuk feitje over gisteren. Door het uur tijdverschil was Marijke gisteren 25 uur jarig.
Dat doet mij dan ook denken aan een reis om de wereld in 90 dagen. Stel je werk is dat je reisbegeleider bent van die reis voor mensen. In 90 dagen leef je dan één dag extra. Doe zo’n reis twee keer per jaar, het is best intensief, en stel je doet die baan 30 jaar. Dan leef je feitelijk twee maanden langer dan de kalender aangeeft op je 60e zeg maar. Geweldig toch!
Maar ik dwaal af. Het ontbijt in City West, het hotel bij de golf court, is op de 1e etage boven de receptie. Via een soort van monumentale trap komen we daar.
Het is een heerlijk ontbijt met allerlei dranken, eten en snoeperijen. Dus met een gevulde maag gaan we op stap naar Dublin city centre.
Vandaag is het mijn dag om te rijden, vanaf vandaag doen we het waarschijnlijk om en om. Dat links houden gaat goed maar de binnenspiegel gebruik ik beduidend minder merk ik. In Dublin parkeren we de auto in een parkeergarage en gaan te voet de stad in. Als eerste gaan we naar Trinity college om de bibliotheek te bezoeken, Book of Kells.
Het is een aardige rij voor de tickets, we kijken nog even snel naar de on-line opties. Om 13:00 uur, over een dik uur is er een optie. Bestellen, een virtual geocache en kop koffie met wat lekkers later is het dan als snel 12:45 uur, tijd om in de rij te gaan staan.
De tickets worden gescand en om stipt 13:00 uur gaat het koord opzij, we mogen naar binnen. Zoals de reisgids voorspelt, het is hier altijd een drukte van jawelste. De hal met uitleg nemen we wat sneller en gaan door naar de Long Room. Dit is echt indrukwekkend, wat een boeken maar ook de wijze van neerzetten, de oude trapjes, de letters van het alfabet om te zoeken en de beelden zien er geweldig uit.
Wat verder in de ruimte staat een harp. Het is de oudste on Ierland en daarmee van belang omdat het een symbool voor het land is. Na een tijdje vergapen gaan we weer naar buiten, zoals bij elk zichzelf respecterend museum is dat alleen mogelijk via de Gift Store met leuke hebbedingetjes. Gewoon rechtdoor naar buiten, dat is het goedkoopste.
Buiten gekomen gaan we, naar wat we de gulden snaai hebben genoemd op afstand, de within sphere. Daar liggen er meer van in de wereld, Rome en New York ook. Maar eens in de digitale fotomappen duiken om te zien of ik die ook heb vastgelegd. Naar buiten lopend nog even wat mooie plaatjes gemaakt.
Een volgend item op de lijst is de Ha’penny Bridge. Daar aangekomen is er weer een virtual geocache te scoren. Dit moet met een timestamp. Zie het resultaat. Als rasechte toeristen schieten we hier ook wat plaatjes. Zo wil Marijke met een echte Ier op de foto. Die lijkt aan de overkant te staan bij de bar. Hij legt uit dat hij geen Ier is maar ze dringt aan voor de foto. Oké, die mag gemaakt worden maar ik ben geen Ier. Hij pakt zijn rijbewijs om te bewijzen dat hij Brittish is, het zit nog diep allemaal in deze omgeving besef ik. Hij glimlacht breed en de gouden kronen glinsteren in de zon.
Dan gaan we gewoon wat struinen door de straten, het leven in Dublin voelen. Dat vinden we allemaal heerlijk. Zo slenteren we over een prachtig plein met winkels met mooie, en vol planten gehangen, gevels. Maar ook een hotel wat volledig voorzien is van een schildering. We zien ook hier weer fietsen voor de toerist, deze keer laten we ze in de rekken staan. De gevels van de zaken zijn soms echt geweldig, ik leg er een (behoorlijk) aantal vast.
Met de auto gaan we naar een ander deel van de stad. Daar bezoeken we een wijk waar elke voordeur een andere kleur heeft. Bij ons in Nederland zouden het oude arbeiderswoningen heten. Later zagen we de prijzen, tussen de 295 en 395 duizend euro. Pffffffffff. Het verhaal wil dat de kleuren anders zijn om de dronken mannen bij thuiskomst het goede huis in te laten gaan.
In een park daar in de buurt zit de Hungry Tree. De bank stond dicht bij de boom die flink groeide. Het is nu net alsof de boom hem dus heeft opgegeten.
Aansluitend rijden we weer terug om Dublin Castle te bezoeken. Dat vonden we dus een stuk minder . . . . . en door! We pakken daar nog snel de Dubhlin Graden mee voordat we langs de Temple Bar gaan. Beroemd en berucht, loeigroot en met eigen Gift Shop waar de VVV van Utrecht niet aan kan tippen. We genieten nog even van de mensen en de straten.
We zien een zaakje dat Rome to Mexico heet, zowel Italiaans als Mexicaans eten. Wij willen gewoon een snack en wat drinken, dat kan ook. De ober is slim, hij geeft ons ook de Early Bird kaart. Als je eet voor 19PM een voor- en hoofdgerecht voor €14,95. Zijn truuk slaagt, het is ruim na 17 uur en we bestellen. Het is heerlijk en de porties zijn goed van formaat. Zo eten we dus tijdig en hebben een koffie als afronding.
Terwijl we eten komen er diverse mensen langs en tenslotte twee meiden die van elkaar houden. Het begint met elkaar vasthouden en knuffelen naar kusjes op het voorhoofd, dan de lippen en tenslotte vol erop. We kunnen het niet helpen, we zitten dicht bij het raam en mogen het aanschouwen. Als er een touringcar voorrijdt stapt één van de twee in . . . . ik laat aan Marita de verdere invulling van dit liefdesverhaal over.
Onderweg naar de auto slenteren we weer wat door Dublin en komen St Patrick tegen of zo, hij ziet er uit als Sinterklaas. Stiekem een foto gemaakt.
Dan komen we bij het beeld van Molly Malone. Ik ken de naam van een Ierse Pub uit Amsterdam. Omdat bij het beeld een virtual cache hoort lezen we het verhaal wat er bij hoort bij de virtual cache. Molly Malone was overdag venter en in de avond prostitué. De verplichte foto om te loggen daagt je uit om de borsten die duidelijk zichtbaar zijn te betasten.
Een jongen van een jaar of 11 doet dat voorzichtig als zijn moeder een foto maakt. Eerst roepen we dat het echt niet kan, hij bloost een beetje. Dan gaat zijn broer. Vervolgens samen, dan dagen we hem uit om alles goed vast te pakken. Hij moet lachen.
Als de foto’s gemaakt staan staat het gezin naast ons terwijl wij wachten op onze beurt. Om te dollen leggen we de jongens uit dat ze hun neus ertussen moeten stoppen als ze de borsten goed vast hebben. Dan heen en weer schudden met je hoofd. Moeders bloost een beetje en de jongens genieten.
Tsja, wie dan A zegt moet ook B zeggen bij Molly Malone. Dus ik ga zo op de foto, de jongens glimlachen van oor tot oor, vader vindt het prachtig en de moeder . . . die bloost nog harder en aait de jongens over hun bol.
We gaan terug naar de auto. In het hotel gaan we nog een drankje nemen en het plan van morgen maken. In het hotel ziet het groen. Vele fans van Limerick lijken hier te overnachten. En de kinderen zijn langer op dan dat wij dat zijn.
Want na de plannen maken spelen we nog twee potjes Dos en gaan we slapen. De kids spelen nog verstoppertje, rennen door de gang of zitten te spelen op de telefoon. Of ze nou 4 of 14 zijn, of net iets ouder.