De terugreis
Onze laatste dag van de rondreis in Ierland. Voor het ontbijt pakken we de koffers al grotendeels in. Na het ontbijt de laatste spullen en dan gaat alles voor de laatste keer in de ‘Kumquat’ zoals Alfons hem noemde.
Omdat we nog de hele ochtend hebben rijden we naar Cobh. Het is de laatste plek waar de Titanic aanmeerde voordat ie zonk naar de bodem van de oceaan. Dus ook hier hebben ze een Titanic Experience, we gaan er niet naar toe.
Bij het inrijden van Cobh zie ik gelijk de borden voor een gratis parkeerplaats, we blijven Hollanders tenslotte. Dan dalen we vanaf de parkeerplaats af naar het water. Cobh ligt op een eiland wat eigenlijk ingesloten ligt in het binnenland. Bij de haven gaan we naar de Titanic bar, ja zo heet hij echt, om koffie te drinken.
Het leuke is wel dat als je van binnen maar buiten kijkt het net is of je naar het hekwerk van een boot kijkt. Voeg daar wat regen, mist en klotsend water aan toe en we hebben onze eigen Titanic Experience.
Zon en regen wisselen elkaar vandaag in rap tempo af. Dus als het droog is gaan we naar buiten. Een geocache langs de kade zorgt voor een wandeling langs een mooie muurschildering over de Titanic.
De ccahe zelf vinden we en dan weer retour, aan de andere kant van het dorp is er ook één te vinden.
Maar als we retour zijn bij de Titanic bar barst het lekker los. De regen weerhoudt ons van verder lopen, zeker op zo’n laatste dag na 14 dagen zon. De multicache met eindpunt bij de kathedraal doen we nog even snel als we ons naar de auto spoeden. Zo soepeltjes weg hebben we behoorlijk wat gelogd in Ierland.
Kiezen tussen een stop onderweg of direct naar vliegveld leidt tot de laatste. Daar aangekomen moeten we de auto aftanken, kan er vlak bij, en inleveren. Dat is nog wel een dingetje. We zien de borden van Avis maar dat is het dan ook. Dus bij de concurrent Hertz vragen we even na.
Gewoon de auto neerzetten en de sleutel bij de terminal inleveren. Oké, doen we dan.
Eenmaal bij de terminal verbaas ik mij echt. Een bordje met een gleuf erbij. Gooi de sleutel er maar in en klaar. Geen controle, geen handtekening en helemaal niks. We hebben gelukkig alles afgekocht dus dit kan niet fout gaan.
Bij de koffiebar nuttigen we wat tot we kunnen inchecken. Ik start ondertussen vast mijn film want de vlucht is anders te kort om hem volledig te zien.
Dan is het tijd om in te checken, dat gaat als een razende en zo ook de paspoortcontrole en het poortje . . . of toch niet. Pieieieieieieiep, mijn bergschoenen moeten ook in een bakje en door de scanner. Dan piep ik niet meer, gelukkig.
We gaan door de tax free shopping, wat een prijzen! Dus door naar de bar, een lekkere bier halen. Maar ja, Rockshore kent de mevrouw achter de bar niet dus Alfons krijgt een glas van een of ander cider mee. Ik doe mijn best maar drie slokken later ga ik toch even naar de bar. Rockshore and draft beer, no that doesn’t excist! Dus ik leg geduldig uit dat ik dit meerdere malen heb gedronken in diverse pubs. Ohhhhhhhh, een bar met eten. Ja dan kan het wel. Ja, met die blauwe letters, die ken ik inderdaad wel.
Genoeg gepraat, doe mij maar de ale. En zo komt alles toch nog goed.
Ons toestel is mijn zwager aan het traceren. Hij heeft apps voor vliegtuigen, boten en nog veel meer. Met de keertijd, de maatschappij en al dat soort zaken analyseren we dat het toestel uit Parijs naar Cork ons vertrektoestel wordt.
Helaas is die vlucht op vertrektijd nog niet weg. Al rekenend schatten wij een vertraging in van een uur, op de borden een appraoch of departure van een half uur later. Dat komt ook uit.
De vlucht zelf gaat goed maar het is druk op Schiphol. Ons toestel stopt al voorsta we bij de gate zijn. De twee mannen recht voor mij veren direct op en trekken de luiken open. En met hen even later nog een aantal passagiers.
De stewardess komt van achteren aangebeend en maant iedereen te gaan zitten en klapt alle luiken weer dicht. We zijn niet bij de gate, zitten dus en de riemen weer vast. Resoluut en geen pardon.
Eenmaal bij de gate is het gebruikelijke spel van de mannen weer begonnen. En dan te bedenken dat ze op rij 25 en 26 zitten, ze staan dus nog wel even in het gangpad. Bij de paspoortcontrole is het ook lekker druk net als in de hallen. De stroming in het brandstofsysteem zorgt voor hordes mensen en vele vertragingen.
Voor ons is Menno voorgereden, heerlijk om zo opgehaald te worden. Morgenochtend weer terug naar het ‘gewone leven’. Te beginnen met een flinke was.