Limerick
De reis gaat vandaag van Clifden naar Latoon, een plaatsje even boven Limerick.
Onze gastheer geeft nog een tip voor ‘the most scenic route’ om naar de Cliffs of Moher te rijden.
De weersvoorspellingen voor vandaag hebben een hoge regenkans. Maar als we wegrijden is het droog en de buien lijken voor ons uit te schuiven. Omdat we op een schiereiland zitten moeten we een deel weer terug rijden over de weg die we twee dagen geleden heen reden.
Onderweg passeren we een auto waarvan het besef hoe het gemonteerd zit ons nog niet geheel duidelijk is. Maar vanaf de voorkant van de motorkap tot op de rand van het dak zitten meerdere vishengels gemonteerd.
Op enig moment verlaten we de N-weg, we gaan langs de kust. Dan zitten we weer in een colonne auto’s, de ervaring leert ons hier dat we dan achter een Toyota Avensis zitten van een kleur die mensen van boven de pensioengerechtigde leeftijd schijnbaar mooi vinden. Inclusief bijpassend voorzichtig rijgedrag, en ja ik heb grijs haar en ga die kant op maar wil daar ver van weg blijven.
Omdat we weer een aardig stuk rijden neemt de meligheid toe. We gaan over op carpool karaoke, vrij ingevuld naar James Corden, en zingen mee met de spotifylijst van de 90’s. Langzamerhand naderen we de Cliffs. Toerisme viert ook hier weer hoogtij, een parkeerterrein met topdrukte. Gelukkig vinden we binnen afzienbare tijd een plekje.
Gezien de beginnende spetter toch maar de regenjas aan als we gaan lopen. Voor de veiligheid is er bij een deel van de Cliffs een stenen muur geplaatst. Voor de foto’s iets minder maar wel begrijpelijk gezien de hoeveelheid mensen.
Wij maken hier ook de foto’s en wandelen wat rond bij de rand als het begint te regenen. Ook de mist van zee trekt op dus het uitzicht wordt langzaam minder. We besluiten om verder te gaan. Achteraf slim want als we in de auto zitten begint het echt te hozen.
Het hotel is voor één nacht voor de doorreis en ligt dicht bij de snelweg. Als we de auto voor de receptie rijden staan we achter een bus . . . mmmmm.
Maar dat we na een hele rij mensen van de bus moeten inchecken blijkt niet het grootste probleem. Het is druk, Banking Holiday en iedereen heeft laat uitgecheckt dus de kamers zijn nog niet klaar. Voor ons niet maar voor de hele bus nog niet, of we even willen wachten in de bar. Over een uur is de kamer klaar.
Ik doe de bestelling bij de bar, heb de creditcard klaar en er ontstaat een onverstaanbaar gesprek, mede door de wedstrijd die op de tv zichtbaar is, over wachten op kamers en het betalen met als resultaat dat de jongeman achter de bar alles neerzet en een ander begint te helpen.
De man naast mij aan de bar zegt tegen mij dat de jongen denkt dat we bij zijn groep horen en dat het niet betaald hoeft te worden. Oké dan, ik neem dit aan als compensatie.
Als we na een uur dan komen vragen om de kamersleutel is de reactie; sorry gaat nog even duren. We raken licht geïrriteerd. Je hebt gewoon je business niet op orde, de manager komt er bij, badend in het zweet. Hij legt uit dat alle aanwezige staf zijn stinkende best doet om de kamers klaar te krijgen. Oké, we snappen het maar zijn niet blij, dat begrijpt hij dan ook wel weer.
De oplossing is eten in de bar. Daar is nog een football wedstrijd op TV, die duurt nog 10 minuten, met een knallend volume. Als de wedstrijd klaar is vragen we of het volume omlaag kan, ook de stemmen dalen in volume en het wordt zowaar een aangenamere plek. Gedurende het eten informeert Alfons nog naar de kamers, hij komt aanlopen en de kaartjes komen gelijk tevoorschijn. Tussen hoofd- en nagerecht brengen de mannen de koffers naar boven.
Als we dan na het eten naar de kamer gaan loopt er een ober achter ons in de gang. Hij heeft twee flessen wijn en vier glazen bij zich voor kamer 327 en 329. Hè, dat zijn wij. Op het kaartje de verontschuldigingen van het hotel voor het wachten. Dat is dan wel weer mooi.
We installeren ons een beetje en pakken de spellen voor de avond. Skip-bo deze keer en Regenwormen. Op enig moment begint iemand een installatie te plaatsen, recht voor onze tafel. We ronden zo snel mogelijk ons spel af. Zowel de tijd als het volume maken het een moment om te gaan slapen.