Luisteren naar de organic accordeon. Even in dat Italiaanse leven worden getrokken. Dit is zo’n lummeldag voordat we 350 kilometer gaan reizen van het weidse uitzicht in Umbrië naar het even verassende Gardameer. Meer toeristen en minder Italiaanse tradities. Gisterenavond bestelde wij op zijn Italiaans het eten. Wij werden daardoor even vreemd aangekeken, want een toerist doet meestal maar een gerecht. Wil je echt met de Italianen meedoen, neem dan met een Primi en een Secondi en veel wijn.
Bij de Farmacie werd ik aangesproken over het feit dat wij Hollanders als klein land groot in zijn. De apotheker noemde een voetballer, maar ik zeg dat ik niets met voetballen heb. Toen prees hij de manier aan waarop wij onze talen beheersen. Wanneer een Duitser, een Fransoos, Spanjaard of zelfs Italiaan binnenkomt zal hij altijd in zijn eigen taal blijven doormekkeren. Jullie doen dat veel beter en spreken op de Engelsen na net zo goed Engels.
Wij hebben het zwembad weer helemaal voor ons alleen, tot we toch maar even de tassen gaan inpakken en de auto weer inrichten. Dan horen we op de achtergrond weer bij het zwembad die accordeon. Ik loop naar haar toe en luister haar aan. Zij verontschuldigd zich voor het slechte spel, wij vinden het niet meer dan dit bij het Italiaanse leven hoort,
gepassioneerd als dat is. Anders dan bij een normale accordeon geeft deze een andere toon bij het heen en weer bewegen van de blaasbalg.
Het is bijna meditatief. De muziek, de wind die het geluid van een tractor maakt en die voor ons laatste ondergaande Umbrië zon. Wij hebben ons hart aan dit leven en dit land verpand.