De Reis
Nadat Eline aan haar vader had uitgelegd dat ze in Montpellier zat in plaats van Cannes zijn we met zijn allen gaan slapen met het idee om om acht uur op te staan. Wreed is het dan dat de wekker gaat na een nacht met jankende katten. Als een geoliede machine wordt de reis voorbereid, allen hebben een taak, en wanneer om tien over tien het hek achter ons wordt gesloten kijken we tevreden terug. Tot rust gekomen maar ook het gevoel dat we ergens thuis mochten zijn. Alles was gewoon aanwezig. Twee keer hebben we een rondje rond de Gare gedaan. Die verdomde navigatie, we laten ons teveel leiden door deze dingen. Maar maken daardoor ook onnodige kilometers. We nemen afscheid van Esmée en Brian en weten dat ze wel een uur te vroeg zijn.Navigatie speelde vandaag een voorname rol. De navigatie maakte op een bepaald moment zijn eigen route bij die meiden. Uiteindelijk heeft Milène haar eigen telefoon gebruikt om in Cannes te komen. Wij hebben het gevoel dat we van de oude stempel zijn. Eerst verdiepen, dan navigeren.De kamer, zeg maar gewoon ruim appartement ligt op loopafstand van het strand. Na de ravioli of tortellini zijn we het strand nog even opgegaan. Het was al donker, maar wat een drukte, nog een hoop te beleven. Milène wilde dar wel blijven, maar gelukkig was Eline de wijste. Terug op het honk hebben we nog even de auto verplaatst en UNO gespeeld.