Ille D’Margerite, verraad
Vroeg op, is de enige manier om een eiland te bezoeken wat hier voor de kust ligt. Cannes heeft twee eilanden St. Honorat (1,5 km lang) en St. Marguérite (3,2 km). Neem maar zo min mogelijk mee want dat moet je allemaal meesjouwen. Dat klopte ook, sommige mensen zag je met wagentjes, koelboxen of ander vervoerbaar apparatuur. We zijn maar het grootste eiland geweest. Een eiland met recht aangelegde wegen voortgekomen uit de tijd dat oorlogvoeren nog vanaf het land werd gedaan. Een snelle berekening laat zien dat er per boot maximaal twee honderd mensen aan land kunnen. Met de hele dag heen en weer varen zouden er 2400 man op het eiland kunnen zijn. Mooi is dan dat je het meeste ziet verdwijnen en je uiteindelijk op een strand ligt met tien personen. Het water inkomen was daar wel een drama. Zachte kussentjes onder je voeten gaven het idee dat je op een maanlandschap liep waarbij iedere stap vooral alles onder je voeten wegschiet en de sponzen tussen je tenen omhoog komen. Geen prettig gevoel.
Op een bepaald moment hadden we trek. We zijn toen een salade met frisdrank gaan halen. We hadden natuurlijk op, het met nevel gekoelde terras, kunnen gaan zitten, maar een snelle blik over de menukaart, de flessen Don Perignon en de rijkelijk vloeiende champagne gaf niet de indruk dat we voor een paar tientjes klaar waren. Komt nog bij dat over dat terras iedere keer een dame in wisselende badkleding liep, ze kreeg alleen aandacht van een paar pubers, de rest keek verveelt om zich heen. Wie waren die mensen, die op dat terras zaten en waarom heb ik ze niet gezien op de boot vanuit Cannes? Deze mensen lagen gewoon voor de kust van het eiland en werden op een slinkse manier naar binnen gepraat. Met een rubber bootje werden de mensen opgehaald en weer weggebracht naar hun Plezierjacht(je). Afgunst, ja eigenlijk wel. Dit is de Jetset die het breed heeft en ook breed laat hangen. Waarbij, net zoals in Monaco, namen van schepen wijzen op die aan geld ontleende status.
Terug op ons driehoog achter appartement komen we achter dat we alle vier behoorlijk zijn verbrand. De combinatie wind en zon heeft ons goed te pakken. En dan zijn we al veertien dagen onderweg! We maken ons op voor de avond waarbij we ons ook een beetje Jetset wanen. Op slinkse wijzen worden de dames in badpak omgetoverd in verblindende diva’s waar menigeen jonge én oudere mannen hun nek voor verdraaien en de vrouwen hun afkeur niet onder stoelen of banken steken. We hebben heerlijk gegeten, ik niet de boeuf, wat werd verwacht door d tafeldame, maar de zalm, Eline had de boeuf en Milène en Wilma de Moules. Wat ons rest was een parade over de Boulevard waarbij je nu wel mag kijken naar de Prada en de Gucci prijzen en de skirokjes met sleehakjes.