Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen, nou wij wel. Terug naar Toscolano. Het riviertje van de dag ervoor is veranderd in een kolkende massa. De hoeveelheid regen wat afgelopen etmaal is gevallen heeft de Toscolano, want dat is de naam van de rivier, aardig gevuld. Wat zondag nog leek op een lullig stroompje was nu een iets om niet in te zwemmen zonder iedere keer kopje onder te gaan. Dit keer hebben we de Ipado meegenomen voor aanhangende tips, maar in een kloof wat Val della Catiere is, duurt het wel even dat iedere plaatje binnen was. Eerste aanwijzing leek zo gemakkelijk. Misschien kwam het door de regen maar weer kregen het niet voor elkaar om de eerste hint op te lossen.
Afgaande op het verhaal over de papierindustrie en de bijgevoegde foto’s, hoopten we de uiteindelijke vindplaats te zien door verder de kloof in te lopen. Op een bepaald moment was het niet breder dan een meter of vijf waarbij, de overhangende brug van de ene wand naar de andere wand liep. Wilma voelde zich er niet prettig bij, maar het was wel een imposant gezicht. De cache hebben we niet gevonden, de inspanningen die we daarvoor hebben gedaan, het verhaal en de wandeling waren zeker de moeite waard.
Op dinsdag zijn we naar Verona geweest. Deze stond niet op ons lijstje, omdat dat toch wel zo’n twee uur rijden was. Het was een dag van staken in Italië omdat de Euro onder druk staat en Italië moet bezuinigen, maar de meeste mensen willen dat natuurlijk niet. Deden ze er maar wat aan!
De weg naar het zuiden toe was niet geheel zonder hindernissen. De tunnel mocht ik van een brandende Duitser in zijn Camper niet in. Hij had waarschijnlijk al een half uur in de file gestaan, we hebben over dat stuk ruim een uur gedaan terwijl dat normaal een minuut of twintig is..
Op de Autostrada mochten we opeens weer honderd en dertig rijden. Voluit getypt, want het was inderdaad een beleving. Dat had ik nog niet gereden in Italië. Op naar Verona, dicht in het centrum gepakeerd op plek 273, waarvan het lichtje op rood ging terwijl we daar parkeren. Dat vond de doorgerookte eigenaresse van het bungalowpark waarschijnlijk bijzonder aan Verona.
Verona heeft veel historie, van de Arena, eerste eeuw na Christus tot Piazza delle Erbe. De stad geeft een heel verzorgde indruk. Overal marmerachtige vloeren, op straat. Leuke winkelstraatjes, mooi zicht op een wat troubele, zeg maar gerust smerige Agide, en ook hier weer Japanners. Maar bij uitstek de plaats van Casa di Gulietta, waar je voor €6,- op het balkon mag staan. Mensen geloven in sprookjes, maar dit verhaal zal wel echt zijn geweest, maar om dan later een balkon aan te wijzen, want ja meer kan ik er niet van maken, is wel een beetje vreemd. Maargoed, het trekt drommen met toeristen. Ook wij hebben er gekeken, en niets op de muur geschreven.
Wel leuk is dat we dit laatst in een romantische film hebben gezien.
Ook hebben we gegeten op Piazza delle Erbe, waarbij we eerst een kop koffie wilden, alleen eten anders niet. Het viel gelukkig in goede aarde, en Wilma had wel haar handen kunnen wassen op toilet. Na vier uur rondwandelen waren we redelijk moe en hebben de aftocht geblazen. Om Verona geheel mee te maken zou je er een aantal dagen moeten zijn. In de Arena een concert meemaken, of op het plein daarvoor een popconcert, het bruist in ieder geval wel.
De terugreis zonder oponthoud gedaan.
Woensdag rustdag, want om weer naar Toscolano af te reizen werd me iets te veel. Dan maar de rust opzoeken, boeken uitlezen of iets anders. Dat hebben we geweten, half tien werden de motoren van de grastrimmers en bladblazers gestart. Spontane hoofdpijn bij Wilma, of was die nog niet weg? Om half drie, na hun siësta, zijn we naar het zwembad gegaan.
Toen de rust was wedergekeerd en ik ben geslagen door een stuk bevroren kip, terug op ons terras om van de intense stilte die hier toch ook kan heersen, te genieten.
Uitzoeken: film over Casa di Guilietta, hoe de tuin in te richten met vlonders zoals bij het huisje.