Biegstraaten blog

Het wachtwoord voor de Appie app, de Jumbo, de sportschool en een site voor een lekker recept, ach dat is niet zo interessant. Daarvoor hetzelfde gebruiken is wel makkelijk.
Maar dan heb je ook van die sites waar je privéleven op bloot ligt. Je DigiD, de huisarts, het HR portal van je werk en natuurlijk Facebook.

Een simpel wachtwoord werkt daar niet voor. Minimaal 8 karakters met cijfers, letters en leestekens. Vervolgens moet je deze dan ook nog regelmatig veranderen. Weet jij het dan nog? Nee, ik niet meer hoor, welke was voor wat? Hoewel ik dan een lijstje heb gaat het nog vaak mis.
Dan maar “wachtwoord vergeten” aanklikken en hopen dat je dan direct een mail krijgt. Want ja, als je dan vervolgens wat anders gaat doen en niet binnen een bepaalde tijd de link gebruikt kan je weer opnieuw beginnen.

In augustus las ik een interview in het AD met Hans van der Togt. Ergens in Friesland, in een dorpje woont hij in zijn eentje met een hond en de fles.

Maar ook als je op bezoek komt. “Ik zie nooit iemand, zit tegen mezelf te praten. Er is geen moer meer aan.”
En dan heb ik het nog niet eens over de kritiek op alle instanties en de regering.

Ja, en dan denk ik: Kom uit je cocon en ga de wijk in. Bel iemand! Wacht niet af. En wordt eens positiever. Waarom komt er niemand op bezoek? Mensen hebben geen zin in dat gemiep, het houdt mensen juist op afstand. Zuur gedrag isoleert.
In het bejaardenhuis om de hoek kan hij gaan eten, kaartje leggen, praatje maken.. Maar nee, die drempel is te hoog. “Daar komen alleen zielige, simpele mensen”, is zijn opvatting.

Als hij een goeie dag heeft is hij toch wel opgewekt. Een Marokkaans buurvrouwtje komt nog wel eens binnen vallen voor een praatje of met een pannetje soep en houdt hem in de gaten. En dan ineens heeft hij een leuk gesprek met een van de andere buren en vallen ze best mee.

Hoe komt het toch dat dit gebeurt bij mensen op leeftijd? Hans van der Togt is al jaren alleen en ziet de lol niet in van goed zorgen voor zichzelf. Alleen eten, alleen sporten er op uit, alleen weer naar bed. Voor wie zou je het nog doen?

Sinds vier jaar is hij  weduwnaar, mist zijn vrouw nog iedere minuut. Vrienden om hem heen gaan dood. Ook hij heeft dagen dat hij liever dood zou zijn.
Maar wat moet je dan? Gaan zitten wachten tot je aan de beurt bent? Kan lang duren hoor!

De discussie over euthanasie bij voltooid leven zette mij wel aan het denken. Dat een meneer die ’s ochtends wakker wordt, moet wachten met douchen op de wijkverpleegster, vervolgens de hele dag in zijn stoel zit voor de tv en ’s avonds weer alleen naar bed gaat, graag een euthanasie pil zou willen nemen kan ik me heel goed voorstellen. Iemand die 100 is, niets meer ziet, geen bezoek krijgt, broers en zussen zijn dood, de deur niet uit komt, is nogal geïsoleerd en eenzaam. Een uitzichtloos leven.

Geer en Goor komen op voor de eenzame ouderen, een heel goed initiatief. Maar zeur niet als je nog mobiel bent, auto kan rijden, wandelen, je eigen boodschappen kan doen, een gezellig praatje kan maken in de winkel. Maak er wat van, zoek gezelschap, kom uit die stoel. Sta open voor ontmoeting. Er is altijd iemand die het minder heeft en ook wel eens een praatje wil maken. En… bij die kaartclub zitten ook mensen die behoefte hebben aan gezelschap.
Ik denk dat als je onder de mensen en actief blijft, je gezonder, fitter en gelukkig voelt.

“Sinds hij is gestopt met drank voelt Hans zich gezonder. Ook slaapt hij een stuk beter. ”Ik word ook niet meer zo depressief wakker. Niet dat ik nu opspring en roep: ‘Yes! Weer een dag alleen in Achlum’, maar mijn hoofd zit niet meer vol neerslachtige gedachten.”

Twee weken terug las ik een vervolg op het stuk van Hans van der Togt. Na veel kritiek na aanleiding van het vorige artikel is hij toch in beweging gekomen. Gestopt met drinken, voelt zich fitter, maar het leven is nog steeds niet leuk. Nu misschien toch nog een keer verhuizen?

De een komt terug van een rondreis door Noord-Amerika de ander van twee weken Hoek van Holland.
Ja, ook die van mij staan er tussen. Met een geel kuiken zijn we drie weken door Frankrijk gefladderd. Van een camping met alleen Fransen, een camping op een berg, zo stil en afgelegen, dat je ’s nachts de muizen hoorde schuifelen en de Melkweg kon zien tot een gezellige familiecamping met Hollanders en een Nederlands animatieteam.  Een leuke ‘nieuwe” ervaring om met een caravan te toeren. Maffe kiekjes op onze plek, een fles wijn, lekker eten, een mooi plaatje van een brug of rivier. Waarom doen we dit toch?

Je hoort de laatste tijd vaak: ‘Facebook? Ik stop ermee.’ of ‘Iedereen is maar op de telefoon bezig en online, geen gewoon gesprek meer mogelijk’.

Ik moet toegeven, ook ik nam me voor alleen ’s avonds mijn telefoon te checken op belangrijke berichten.
De eerste dag ging het al mis. Als je dan zo’n grappige caravan ophaalt bij de verhuurster en hij achter de auto hangt wil je dit toch delen. Enthousiast ga je op weg!
Stuurden we vroegen een kaartje, nu houden we elkaar op de hoogte via Facebook, Snapchat of Whats-app.

Buiten die vakantiebelevenissen om zie ik de leuke momenten met mijn gezin, samen uit eten, naar Armin van Buuren, Koningsdag of een klein festival in de stad. Het zijn de kleine dingen die de herinnering kostbaar maken en die we koesteren.
Is dat misschien waarom we de sociale media zo in ons leven toe laten?

Facebook is een Feelgoodboek geworden.

Sluiten we dan onze ogen voor het leed in de wereld? De misstanden in andere landen of de armoede in eigen land? Of verbloemen we onze eigen problemen en zorgen en spelen we mooi weer naar de buitenwereld?

Oh nee, zeker niet. Niemand hangt graag de vuile was buiten, dat gaat een ander niet aan. Maar kijk eens naar de reacties en het medeleven bij de aanslagen in het buitenland of wanneer iemand wordt vermist. De saamhorigheid en mooie woorden van troost geven de slachtoffers en nabestaanden kracht om verder te gaan.

Laten we ons vooral richten op de mooie dingen in het leven, de krenten uit de pap. De angst mag niet regeren.

Vanavond weer een Netflix feelgood serie van Hallmark kijken.

Iedere twee weken komt bij ons de Kaas en Eierenboer. Volgens zijn auto komt hij uit een dorp in de buurt van Woerden naar Amersfoort gereisd. Je weet wel zo’n echte boertje met een ’tiet’ vol geld. Hij belt aan en roept schuchter alsof hij vroeger heel erg is gepest op de lagere school: ‘”… De kaas en eierenboer … ”  Overigens diskwalificeert hij zijn rol om zich boer te noemen. Hij heeft zelf geen eierendoos bij zich of ik moet zo’n hele tray met eieren nemen, goed voor de testosteron, maar niet voor mijn medebewoners als ik ze allemaal op moet eten in twee weken. Hij vult mijn aangereikte eieren doos en voor zes eieren rekent hij €1,35 af. Dat bedrag krijg ik niet gedeeld door zes, maar dat is net zoals de kaas die hij afrekent. Meestal vraag ik een kilootje heerlijke oude kaas. Hij heeft die op voorraad en daar zit dan een cellofaan omheen met een bedrag erop geprint wat ik nooit hoeft te betalen, het is altijd lager. Ik heb het hem eigenlijk nooit gevraagd en hou mijn mond maar want hij zal daarvoor wel een reden hebben. Ik pak uit ons potje contant geld en geef hem het geld. Op dat moment pakt hij uit zijn rechterzak de stapel geldbriefjes, totaal niet op volgorde van waarde, en zijn andere zak het klein geld. Hij grabbelt wat tussen het muntgeld en geeft mij de waarde terug.
Ik moet echt rekening houden met zijn bezoek (of de glazenwasser) maar afgelopen week had ik geen contant geld in huis. Toen ik dit hem vertelde leek hij wel door de bliksem getroffen, zeker toen ik hem vroeg of hij geen #Tikkie had of geld kon overmaken. Het laatste had hij het minste moeite mee, alhoewel hij een heel verhaal ophield dat hij eens in de drie maanden zijn financiële man bezoekt. Hij schrijft het af te rekenen bedrag en bankrekeningnummer op het kaaspapier. Terwijl ik de deur sluit heb  ik al het geld overgemaakt, nog voordat hij thuis is.
Waarom gaan mensen zo wantrouwend om met banken, of zo gemakkelijk met geld. En heeft de bank daar niet een toegepaste oplossing voor, gemak dient de mens, zeker ook de kaasboer als wij ooit zijn mindset anders krijgen.

Ooh ja, ik weet niet waar hij ze vandaan haalt, maar meestal heeft hij een jong mens bij zich die ook aanbelt en de eieren en kaas uitdeelt. Zij zijn vaak na een paar weken verdwenen.  Misschien onderbetaald  …  en zou zijn rit naar Amersfoort toe wel zijn meegenomen in zijn businessmodel? Mooi wel is dat hij weet wanneer zijn klanten thuis zijn, hij rijdt altijd een tweede ronde.

Het op 5 na rijkste land van de wereld, allerlei sociale voorzieningen, vrijheid.
We hebben de crisis goed doorstaan en de meeste Nederlanders kunnen 2 keer per jaar met vakantie.  Volgens het CPB zijn we een heel tevreden volk.
Hoewel er een heleboel goed geregeld is in onze gezondheidszorg en iedereen recht heeft op zorg zullen we er altijd tegen aan schoppen. En al heeft iedereen recht op bijstand, zullen we altijd commentaar hebben op de instanties die dit voor ons regelen. Maar ook in onze directe omgeving zullen we het zeker laten horen als iets ons niet bevalt.
Waarom we dan klagen?
Ik ben er ook goed in hoor! Auto rijdt te hard door de straat, waarom staat die kliko daar nog?
Verveling?  Gewoonte? Ik realiseer me dat het wel makkelijk is, je mening wordt vast eerder gehoord als je moppert. Negatieve aandacht is tenslotte ook aandacht.

We leven in een democratie en mogen overal iets van vinden, dus zullen we dat zeker ook doen. Maar die democratie houdt ook in dat je mag doen en laten wat je wilt (binnen de regels van de wet).
Dus ook het grasmaaien op zondag of een feestje geven op zaterdagavond.
Mopperen klagen heeft meestal geen zin en het maakt je ook niet vrolijk en geeft geen energe.
Waarom niet anders reageren als de buren herrie maken of de bladblazer te keer gaat?
Klinkt gezellig hiernaast, die hebben lol.  Of , de buurman heeft de smaak te pakken, straks heeft ie een mooi tuintje.

Lees hier de column van Vincent Bijlo

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bericht op Facebook: ” Hoe krijgen ze het voor elkaar, deze combinatie van geweldige muziek (vertelt veel over mijn muzikale vorming) ik ben echt ontroerd.” De eerste tien jaar van mijn muzikale leven zijn vastgelegd. En ja niet alle keuzes die zijn gemaakt ben ik het mee eens, Ik ben geen fan van Bohemian Rhapsodie, want die staat ook in de lijst. Voor mij is dan ook de leukste Radio2 top2000, de 2000 die het net niet hebben gehaald. Stuk voor stuk goeode nummers die evenveel respect verdienen omdat ze ieder jaar buiten de boot vallen. Ik begrijp niet dat De Avonden van Boudewijn de Groot in de top 10 staat, en onze grootste muziekexport producten, DJ’s als Armin, Tiësto, Hardwell en Garrix, er niet in staan.

Terug naar #spotify: ten eerste hoe bedenk je het en ten tweede hoe kom je aan deze informatie. Ik denk dat ik uniek ben en mijn eigen muziekwereld om me heen heb gevormd. Echter er is vast wel een soortgelijke Alfons op de aarde die ook deze keuze heeft gemaakt. En weer een andere die ook in de buurt zit maar niet helemaal hetzelfde, vandaar dat er ook Queen in mijn lijstje staat. Ik ben dus niet uniek, en dat is wat big data ook in zich heeft. Net zolang rekenen tot het grote gemiddelde naar voren komt. Een soort dictatuur van de meerderheid. hierdoor is mijn muziek DNA vastgelegd en niet meer te manipuleren. Daarom verzoek ik jullie om zoveel mogelijk lijsten naar me op te sturen, dan moet ik ze wel afspelen, en zelfs dan door de pijn van de Spice girls of Niel Diamond heen. Waarom? Om niet als eenheidsworst te eindigen en de big data van Spotify op het verkeerde been te zetten. Dat lukt mij niet alleen, dus luister ook mijn lijst. https://open.spotify.com/user/spotify/playlist/37i9dQZF1E4W0d4V1j5ltv?si=FjS4YPaY